„Rolukast er upphaf alls ills og þar næst ferðalög,“ sagði gamla konan í Brekkukotsannál. Þessi orð hafa gengið í endurnýjun lífdaga því að allir eru sammála um skaðsemi ferðalaga. Enginn talar lengur um rolukast enda er það nú geðgreining undir allt öðru nafni.

Hlýnun jarðar og umhverfismál eru á allra vörum. Stjórnmálamenn ræða með spekingssvip um kolefnisspor og og mengun af völdum jarðefnaeldsneytis. Allir eru sammála um það böl sem hlýst af ferðalögum með bílum eða flugvélum. Myndir birtast reglulega af reykspúandi og mengandi skemmtiferðaskipum.

Eitt af töfraorðum nútímans er orkuskipti. Menn eiga að skipta yfir í „græna orku.“. Langflestir bílar sem fluttir eru til landsins eru knúnir risastórum rafhlöðum. Enginn kaupir lengur dísel- eða bensínbíla enda bæri það vott um skort á pólitískri rétthugsun.

Með rafmagnsbílunum hefur komið ný geðgreining sem heitir drægni-kvíði. Flestir þessara bíla eru gefnir upp með um 400 km drægni sem er í reynd kannski 300 km eða minna í rigningu.  Þessu fylgir meðvitund og efasemdir um hleðslustöðu bílsins. „Kemst ég í Staðarskála?“ „Dregur geymirinn í Borgarnes?“ Ökumaður og farþegar mæna á kílómetramælinn og reikna út hversu langan spöl rafmagnið endist. „Hvar er næsta hleðslustöð?“

Þessu fylgja martraðir og ofsakvíðaköst. Menn vakna upp kaldsveittir með andfælum í miðjum draumi um rafmagnsstopp á Holtavörðuheiði um vetur í nýja rafmagnsbílnum.

Smám saman fer kílómetramælir bílsins að stjórna lífi og ferðafrelsi fólks. Rafbílavæðingin hefur því margþætt jákvæð áhrif. Bílarnir menga minna og fólk hættir að keyra af ótta við rafmagnsleysi fjarri hleðslustöðvum. Allir hagnast nema olíufélögin. Geðlæknar mata krókinn á þessari nýju greiningu. Lyfjaframleiðendur eiga eftir að finna skemmtilegt lyf sem mun hjálpa fólki að lifa í sátt og samlyndi með nýja rafmagnsbílnum.