Þýskir kvikmyndadagar eiga sér kannski ekki jafn langa hefð hérlendis og þeir frönsku, en eru nú haldnir í sjötta sinn í Bíó Paradís og eru að verða fastur liður í menningardagatali borgarbúa. Heilar þrjár myndir fjalla um nasismann í einhverri mynd, nýnasista eða þá gömlu, og ein af þeim er einmitt opnunarmyndin Elser.
Leikstjórinn Oliver Hirschbiegel gerði hina stórgóðu Der Untergang, en sjaldan hefur æðstu lögum nasismans verið jafnvel lýst og þar. Síðast gerði hann Hollywood-mynd um Díönu prinsessu sem hlaut heldur dræmar viðtökur, en hér snýr hann aftur á heimaslóðir. Segir myndin frá andspyrnumanninum Johann Georg Elser sem reyndi að drepa Hitler rétt eftir að seinni heimsstyrjöldin hófst, og munaði aðeins tæpu korteri að sprengjan hefði bundið enda á feril þessa versta manns allra tíma áður en honum tókst að fremja flest sinna voðaverka.
En á meðan Der Untergang, eða hin nýlega Son of Saul sem enn er í sýningu, sýndi hliðar á tímabilinu sem maður hafði ekki séð áður, er minna nýtt á ferðinni hér. Sagan er í sjálfu sér áhugaverð og er sögð blátt áfram frekar en að reynt sé að skapa mikið kvikmyndaverk. Við vitum hvernig fer og fáum að fylgjast með því gerast, hinum óhjákvæmilegu pyntingum og skepnuskap sem fylgja í kjölfar tilræðisins, nasistum að gera það sem nasistar gera.
Áhugaverðust er hún í endurlitsköflunum, þegar við fáum að sjá þjóðfélagið skref fyrir skref vera gegnsýrt af nasisma en fáir eru til að andmæla. Að því leyti er hún ágætis yfirlit, en nær ekki sömu hæðum og fyrri verk leikstjóra um tímabilið.
