Sagnfræðingur með alvörusvip tjáði sig á dögunum um nýútkomna ævisögu sr. Friðriks Friðrikssonar. Hann hafði fundið bréf og önnur gögn sem vörpuðu ljósi á sérstaka ást þessa kennimanns á ungum drengjum. Friðrik hafði þann sið að kjassa og faðma strákana sína og stundum villtist hönd á forboðnar slóðir.

Marga rekur í rogastans en mín kynslóð yppir öxlum og spyr: Var þetta ekki á allra vitorði? Mér finnst ég hafa heyrt talað um óeðlilegt dálæti Friðriks á drengjum alla mína ævi. Foreldrar mínir vildu aldrei að ég færi í Vatnaskóg því að þau höfðu heyrt margt misjafnt um staðinn. Sjálfur fór ég reyndar á hverjum sunnudegi í KFUM húsið í Lauganeshverfi og safnaði að mér Biblíumyndum. Ég komst klakklaust frá þessum fundum en pabba var aldrei um þá gefið.

Í kvæði sínu „Sortnar sentrum“ á plötunni Far …. þinn veg frá 2001 yrkir Megas um siðspillingu Reykjavíkur og næturlífið. Grænlendingar sitja að drykkju á Duusbar. Sívertsen stendur á stalli sínum við Austurvöll en Austurstrætið er kjöti firrt. Síðan segir í kvæðinu: „síra Friðrik saurinn graður / æ situr með allt niðurgirt.“

Megasi var eins og öðrum kunnugt um orðspor guðsmannsins. Styttan af honum með lítinn dreng við hné sér í Lækjargötu er lofsöngur hogginn í stein um barnagirnd. Samfélagið ákvað í mikilli meðvirkni að loka augunum fyrir þessari hlið prestsins og hampa honum sem miklum barnavin. Allir virtust vita sannleika málsins en bundust samsæri þagnarinnar. Það verður fróðlegt að fylgjast með framhaldinu. Verður sr. Friðrik slaufað og stytturnar af honum rifnar niður eða fær hann að sitja áfram á stalli sínum í hjarta borgarinnar í Jesú nafni?