„Meirihluti alls fólks á vinnumarkaði er nú á framfæri hins opinbera – annaðhvort sem starfsmenn eða bótaþegar. Nálægt 50 þúsund manns eru á atvinnuleysisskrá eða í skertu starfshlutfalli og þiggja laun í gegnum hlutabótaleiðina. Sá fjöldi á eftir að aukast verulega á komandi vikum,“
segir Hörður Ægisson, ritstjóri Markaðarins, í leiðara Fréttablaðsins í dag.
Hann er ekkert að sykurhúða hlutina og dregur forystu ASÍ til ábyrgðar:
„Við blasir stórfellt atvinnuleysi, fjöldagjaldþrot fyrirtækja, gríðarlegur efnahagssamdráttur og hratt versnandi fjárhagsstaða ríkisins sem er nauðbeygt til að dæla peningum inn í kerfið – til fólks og fyrirtækja – og þannig lágmarka tjónið fyrir samfélagið í heild sinni. Allir þurfa að taka á sig skert lífskjör með einum eða öðrum hætti og verkefnið, hjá stjórnvöldum og aðilum vinnumarkaðarins, er að halda sem flestum í vinnu. Samtal við ASÍ um leiðir til að ná því markmiði hefur engu skilað og virðist tilgangslaust. Það er ólán okkar sem þjóðar hvaða fólk hefur þar valist til forystu.“
Hörður segir enga leið að vita hversu djúp kreppan verði, en að vonir um skjótan efnahagsbata muni ekki ganga eftir og minnir á spá Alþjóða gjaldeyrissjóðsins sem taldi að atvinnuleysi hér á landi yrði átta prósent og hagkerfið skreppa saman um 7.2 prósent:
„Þótt dregin sé upp dökk mynd hjá sjóðnum er hún engu að síður of bjartsýn. Innlend neysla og eftirspurn mun taka hægt við sér samhliða því að stigin eru varfærin skref í að losa um þær hömlur sem nú eru í gildi og þá er ljóst að allar útflutningsgreinar landsins hafa orðið fyrir miklum skelli. Ferðaþjónustan, sem stendur undir 40 prósentum af gjaldeyristekjum þjóðarbúsins og skapar störf fyrir 25 þúsund manns, hefur skellt í lás og mun ekki ná sér á strik fyrr en í fyrsta lagi eftir um eitt ár.“
Hörður segir engan hafa talað fyrir því að bjarga eigi öllum fyrirtækjum landsins, enda sé það í senn ómögulegt og óskynsamlegt:
„Fyrirséð er samt að ríkið þarf að koma í meiri mæli til móts við sum þeirra, meðal annars í formi styrkja til að greiða tímabundið fastan rekstrarkostnað, rétt eins og gert hefur verið í sumum nágrannaríkjum okkar. Að öðrum kosti fara þau öll saman, koll af kolli, í þrot síðar meir og samfélagslegi kostnaðurinn fellur á skattgreiðendur,“
segir Hörður og endar á þessum orðum:
„Viðbragð stjórnvalda, ríkisins og Seðlabankans, þarf að markast af þeirri staðreynd að við erum líklega að sjá fram á djúpa og langvinna kreppu – ólíka nokkurri sem við höfum áður upplifað – og við getum því miður ekki leyft okkur þá bjartsýni að mæla glasið hálffullt. Botninum hefur alls ekki verið náð.“
