Sveini var nauðgað á Þjóðhátíð í Eyjum fyrir fjórum árum
Árið 2012 fór Sveinn Rúnar Einarsson á Þjóðhátíð í Eyjum. Honum var nauðgað. „Ég varð viðskila við vini mína og fór í eitthvert partítjald þar sem ég fékk mér nokkra drykki. Ég var kominn ágætlega í glas eins og gengur og gerist á Þjóðhátíð. Svo man ég lítið fyrr en ég ranka við mér efst uppi í brekku, búið er að draga niður um mig buxurnar og það er maður aftan á mér að ljúka sér af. Hann, ásamt fleirum sem voru þarna, forðaði sér á hlaupum þegar ég vaknaði.“
Þegar Sveinn áttaði sig á því hvað gerst hafði stífnaði hann upp. „Ég varð eiginlega alveg vitstola og stjarfur þar til kona úr björgunarteymi hátíðarinnar kom aðvífandi og hlúði að mér. Hún lét mig hringja í vini mína, og fór með mig á neyðarmóttöku á vegum hátíðarinnar þar sem ég var settur á sjúkrabekk innan um fjölda fólks. Á staðnum var sálfræðingur sem talaði lítillega við mig, en engin önnur fagleg þjónusta var í boði. Þegar ég hugsa til baka er ég mjög hissa á að enginn hafi bent mér á að fara í skoðun á sjúkrahús, eða fylgt mér þangað. Engin læknisskoðun var í boði, hvað þá sýnataka. Það var heldur engar upplýsingar að fá og enginn leiðbeindi mér. Ég fór sjálfur miklu seinna á Húð- og kyn, til að athuga hvort það væri í lagi með mig.“
Sveinn lagði ekki fram kæru og hann sér eftir því. „Ég vissi ekki hver það var sem nauðgaði mér, en eftir á að hyggja sé ég að það hefði verið rétt að kæra málið strax til lögreglu. Það hefði veitt einhverja hugarró að vita af málinu í einhvers konar farvegi, jafnvel þó að það hefði ekki leitt til neinnar niðurstöðu.“
Fljótlega ákvað Sveinn að hugsa sem minnst um nauðgunina. „Það var ekki fyrr en um ári seinna að ég gerði mér grein fyrir því hversu þungt þetta hvíldi á mér – þá fékk ég eiginlega vægt taugaáfall. Ég hafði bælt niður tilfinningarnar með drykkju og djammi.“
Þegar tæpt ár var liðið frá nauðguninni sagði Sveinn sögu sína í viðtali sem birtist í aðdraganda druslugöngunnar 2013 í Fréttablaðinu. „Ég var nákvæmlega ekkert búinn að vinna úr afleiðingum nauðgunarinnar og þess vegna var viðtalið ótímabært. Viðtalið vakti mikla athygli, enda höfðu ekki margir strákar komið fram með svona reynslusögur á þeim tíma. Ég fór í einhvers konar vímu eftir það – fólk þakkaði mér fyrir að stíga fram og ég fékk mikla athygli. Ég hélt að ég væri búinn að ljúka málinu, búinn að segja söguna og gæti haldið áfram að lifa án sársaukans sem hafði hvílt á mér. Skömmu síðar fór ég fyrst til sálfræðings, en það var ekki fyrr en ég var búinn að ganga of langt í gegnum drykkju og djamm að ég fór almennilega að taka á hlutunum.“
Sveinn fór í hópmeðferð á Geðdeild Landspítalans, fór að stunda hollari lífshætti og meiri sjálfsskoðun. „Ég hef ekki ennþá leitað til Stígamóta eða sambærilegra samtaka, en ég get vel hugsað mér að gera það. Ég veit að ég á ennþá langt í land og það mun gera mér gott að ræða um reynslu mína og afleiðingar hennar.“
Sveinn segist ekki hugsa til nauðgarans í dag. Hann hefur fengið ábendingar um hver eigi í hlut. „Ég finn ekki fyrir reiði og held að ég sé kannski dálítið dofinn ennþá. Ég hef ekki mikið rætt um nauðgunina síðan eftir viðtalið stóra. En ég hugsa ekki til hans af illsku.“
Kannski er að verða auðveldara fyrir karlkyns þolendur kynferðisofbeldis að ræða um reynslu sína opinskátt. „Það skiptir máli að allir komi fram og ræði um kynferðisofbeldi. Það er ýmislegt að breytast og í dag er það auðveldara fyrir stráka en fyrir örfáum árum. Þar spilar ýmislegt inn í, til að mynda druslugangan. Það hefur líka verið sérstaklega erfitt fyrir samkynhneigða karlmenn. Margir virðast ganga um með einkennilegar hugmyndir um að hommar hljóti alltaf að vera til í að fá gott í bossann og vera hressir. Hommar eru stimplaðir sem lauslátari en aðrir, og þar af leiðandi hefur kynferðisofbeldi gagnvart samkynhneigðum mönnum verið litið öðrum augum.“
