Það er eitt sem kannski ætti að liggja ljóst fyrir núorðið: Búsáhaldabyltingin var ekki bylting.

Ríkistjórn Geirs Haarde féll vegna þess að Samfylkingin vildi ekki eða treysti sér ekki til að starfa í henni lengur. Vendipunkturinn var þegar mótmælendur stormuðu upp í Þjóðleikhús og tóku yfir fund Samfylkingarfélagsins í Reykjavík.

Það spilaði inn í að formaður flokksins, Ingibjörg Sólrún, var veik og hafði ekki lengur stjórn á flokknum.

En stjórnin var búin á því – og heimildir eru um að þreifingar um nýja stjórn hafi verið byrjaðar fyrir búsáhaldamótmælin. Þau brutust út í janúar 2009.

Mótmælin fjöruðu út þegar ný stjórn tók við, stjórn Samfylkingar og Vinstri grænna með hlutleysi Framsóknarflokksins.

Vinstri grænir knúðu á að kosningar yrðu haldnar sem fyrst, þeir vissu að þeir ættu kosningasigur vísan. Kosningarnar voru haldnar í apríl. Margir voru þeirrar skoðunar að rétt hefði verið að halda kosningarnar um haustið, þá hefðu grasrótarhreyfingar náð að skipuleggja sig betur.

Nú hefur ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri grænna setið í þrjú ár, hún hefur ekki reynst sérlega byltingarsinnuð, og það hafa orðið skil milli hennar og stórs hluta þeirra sem tóku þátt í búsáhaldamótmælunum.

Það var heldur aldrei krafa í mótmælunum að Steingrímur og Jóhanna kæmust til valda, miklu frekar einkenndust þau af almennri vantrú á stjórnmálamönnum.

Ragnar Þór Pétursson skrifar ágæta grein um þetta á vefsíðu sína sem nefnist Maurildi.

Ragnar telur upp ýmsa hópa sem tóku þátt í búsáhaldamótmælunum, anarkista, bumbuslagara, unglinga, eldra fólk, áhugafólk um mannlífið, fjölskyldufólk, fatlaða, reiða fólkið, róttæka vinstri menn.

Hann segir eins og rétt er að einungis í síðasta hópnum hafi verið fólk sem hafði einhverja „pólitíska tengingu eða stýringu“. Þessi hópur hafði sig hins vegar mikið í frammi og kann því að hafa verið sérlega áberandi í augum lögreglunnar.

En, semsagt, þetta var ekki bylting, og langfæstir sem voru þarna voru á vegum stjórnmálaflokka.