Það koma stundir – hvorki háværar né dramatískar þar sem ég sé við sjálfri mér:

Tilfinning vaknar, gamalt viðbragð gerir vart við sig, gamalkunnug innri rödd hvíslar sitt margtuggna handrit.

Og í eitt andartak ætla ég að fara eftir því —

en ég geri það ekki.

Þess í stað, kem ég auga á það, staldra við.

Ég sé mig – alveg í þann mund að ganga stíginn sem ég hef þúsund sinnum fetað áður.

Stíginn sem gaf fyrirheit um að ég myndi lifa af,

stíginn sem ég taldi vera ástarinnar,

stíginn þar sem ég fann svo til að ég get ekki, einu sinni nefnt það.

Núna á ég orð yfir þetta:

Sjálfshöfnun.

Ég geri ekki lítið úr henni. Ég veiti henni ekki mótspyrnu. Ég skoða hana af forvitni og hlýju.

Ég sé hana fyrir mér eins og öldu sem ég vildi ólm drekkja mér í – en núna, get ég sleppt því.

Það er í þessu rými – milli hvatanna og valsins –

sem það stórkostlega býr:

Frelsið.

Ekki þeirrar gerðar að það öskri og fagni, heldur þeirrar gerðar sem hvíslar:

Þú ert ekki lengur sú sem þú varst.

Það er smá sorglegt. Já.

Sorg vegna barns sem vissi ekki, fólks sem sá ekki og sálnanna sem þögðu.

En grafið inn í þá sorg er eitthvað mýkra og dýpra –

blessun og náð.

Blessun boðar nýtt upphaf.

Ég vel því á nýjan leik:

Ekki af því að ég verð.

Ekki af því að ég óttast afleiðingarnar.

Heldur vegna þess að í fyrsta skipti,

get ég það.