Ragnhildur Þóra Hafsteinsdóttir var 36 ára, gift, í mastersnámi og tveggja barna móðir gengin 30 vikur á leið með þriðja soninn þegar hún greindist með bráðahvítblæði AML.
„Þau einkenni sem ég fann fyrir voru í raun eitthvað sem ég gat klínt bara á óléttuna. Maðurinn minn lamaðist af ótta og foreldrar mínir líka. Ég veit ekki hvort að mamma vilji að ég segi það en hún spurði lækninn hvort ég myndi missa hárið. Læknirinn sagði: „Já hún mun missa hárið“, og mamma tók andköf eins og það væru verstu fréttirnar.
Mín versta hugsun var að deyja frá drengjunum mínum og í rauninni kom það aldrei til greina í mínum huga. Á tímabili vitum við ekkert hvort að litli drengurinn okkar hafi það af.“
Meðgangan gekk vel en Ragnhildur var undrandi á hversu þreytt hún var á þessari meðgöngu samanborið við fyrri tvær. Ragnhildur var greind á fimmtudegi og var líf hennar og ófædda drengsins hennar í húfi. Lyfjameðferð hófst strax tveimur dögum eftir greiningu og var fjölskyldan og aðrir aðstandendur í miklu áfalli. Að auki kom í ljós hjartabilun sem gerði það að verkum að það yrði ekki öruggt fyrir hana að fara inn í fæðingu.
„Þegar ég segi frá því að ég sé komin af stað þá er mér trillað inn á skurðstofu á gjörgæsludeild og þar sest ég upp og fæði kraftaverkadrenginn minn sem kemur heilbrigður í heiminn eftir 33 vikur, Hann kemur með höndina svona út eins og Super-man og er algert kraftaverk.“
Ragnhildur er ein þeirra sem segir sögu sína í árlegu fjáröflunar- og vitundarátaki Krafts. Markmið átaksins er að vekja athygli á mikilvægi starfsemi Krafts og veita fólki innsýn inn í þær áskoranir sem fylgja því að greinast ungur með krabbamein eða vera aðstandandi, en um 70 ungir einstaklingar greinast á ári hverju hér á landi.
Kraftur bauð Ragnhildi strax stuðning. „Ég man ég hugsaði, vá það er eitthvað samfélag þarna úti og það er eitthvað sem kannski grípur mig. Mér þótti svo vænt um þetta og mér fannst ég svo séð.“
Ragnhildur fór í fjögurra skipta lyfjameðferð sem tók tæpa fimm mánuði eftir fæðingu.
„Skugginn birtist fyrst sem hræðslan við að deyja frá strákunum mínum. En alltaf var þessi vissa einhvers staðar innst inni að ég myndi sigra þetta, þessa lotu, þessa meðferð sem ég fór í.
En eftir að ég náði bata og fékk að heyra að ég væri krabbameinslaus þá er stöðugur ótti um að endurgreinast og það er skuggi sem liggur þungt á mér. Staðan er góð þrátt fyrir allt, ég er krabbameinslaus og stefni á að vera það um ókomna framtíð.
Þessi setning „Lífið er núna“ hefur einhvern veginn alltaf fylgt mér í gegnum lífið. En þegar maður hefur gengið í gegnum svona áfall þá finnur maður alveg inn að beini hversu sönn þessi setning er. Hversu áhrifamikil hún er.“
Sjá einnig: „Ég á lítinn skrítinn skugga – Lífið er núna“
