Það er stundum eins og menn muni ekki neitt – eða vilji ekki muna.

Lítil skrifstofa á vegum Evrópusambandsins í Suðurgötu veldur mikilli geðshræringu.

Það er kannski dæmi um taugaveiklunina á Íslandi að menn nenni yfirleitt að fárast yfir þessu.

Önnur fáránleg mál sem maður hefur þurft að hlusta upp á síðustu daga eru umræðan um kvenhaturslistann og bullið um að Álfheiður Ingadóttir hafi stjórnað Búsáhaldauppreisninni.

Eitt sinn voru mál af þessu tagi kölluð „skammdegismál“, þau komu upp síðla vetrar, þegar menn voru orðnir hálf ruglaðir af myrkrinu.

En svo er víst ekki núna – því sumt af þessu er runnið undan rifjum hópa sem kunna sitthvað fyrir sér í áróðri.

En aftur af Evrópuskrifstofunni.

Árni Johnsen segir að þetta sé eins og Bandaríkin hefðu rekið hér áróður á tíma kalda stríðsins.

En það gerðu þeir einmitt. Hér var lengi opin Upplýsingaskrifstofa Bandaríkjanna, þar fór fram ýmisleg starfsemi, og í raun ekkert sérlega tortryggileg. Þar var bókasafn og þaðan var dreift Fulbright-styrkjum.

Á sama tíma voru reyndar stanslausar boðsferðir til Bandaríkjanna og til að skoða starfsemi Atlantshafsbandalagið. Sumir fóru mörgum sinnum í svona ferðir.

Sovétríkin létu ekki sitt eftir liggja, og voru með sína skrifstofu. Starfsemin var ekki jafn umfangsmikil, en við vitum það sem vorum í blaðamannastétt á þeim tíma að þar störfuðu stórmerkilegir karakterar sem voru sífellt að reyna að hella vodka í mann.

Jú, svo hafa Þjóðverjar rekið sitt Goethe-Institut og Frakkar eru með Alliance Francaise – kannski er ég að gleyma einhverju?