Bandarísk vinkona Lóu Hjálmtýsdóttur, skopmyndateiknara, heimsótti Lóu á Íslandi skömmu fyrir hrun. Í heimsókninni benti hún Lóu á undarlega hegðun heimamanna í miðbænum. Íslendingar áttu það til að stara á alla þá sem þeir mættu á förnum vegi, nokkuð sem vinkonan var óvön. Lóa gerði um þetta skemmtilega syrpu teikninga sem voru birtar á síðu The Guardian. Hún gerði sér líka grein fyrir lítið þekktum áhrifum efnahagshrunsins á Íslendinga.

Lóa hafði aldrei tekið eftir þessari hegðun heimamanna, að stara svona mikið, áður.„En þegar ég byrjaði að taka eftir þeim þá fannst mér það undarlegt.“ Vinkona Lóu benti á að Lóa gerði þetta sjálf. En hvers vegna gerðu Íslendingarnir þetta ? Lóa telur það líklega hafa að gera með smæð landsins. Íslendingar væru fáir og góðar líkur á að þekkja einhvern á förnum vegi.

„Ég komst að þeirri niðurstöðu að ástæðan fyrir augngotunum var sú að maður þekkir vanalega mikið af fólkinu sem þú gengur framhjá niður í bæ. Við vorum bara að gefa hverju öðru gaum.“

En þetta var þá. Skömmu eftir heimsókn bandarísku vinkonunnar kom efnahagshrunið 2008. Það breytti öllu.

„Litli gjaldmiðillinn okkar féll og eyjan varð að vinsælum ferðamannastað. Miðborg Reykjavíkur fylltist af ferðamönnum. Fjöldi þeira jókst hratt og árið 2017 var fjöldinn orðinn tvær milljónir á ári. Hótel risu eins og gorkúlur, stórt fyrirtæki keyptu mikið magn íbúða og í önnur hver fasteign var skráð á airbnb. Margir íbúar fluttu úr miðborginni“

Eftir hrunið blómstraði ferðaþjónustan og í dag er yfirleitt mikið um manninn í miðborginni.

„Fyrir skömmu tók ég eftir því að fólk var hætt að stara. Líkurnar á því að þekkja einhvern úti á götu voru orðnar svo litlar. Þetta hryggði mig lítilega en samtímis varð ég minna meðvituð um útlitið. Fyrir utan það að það er dónalegt að stara.“

Nú eru mun minni líkur á að þekkja einhvern tilsýndar út á götu og líklega færri sem stari í kringum sig í leit af kunnuglegu andliti.