„Ég bjó í Minnesota í 8 ár, frá 2000 – 2008. Fyrst var ég bara að passa litlu börnin mín en svo fór ég að læra um Ameríku. Ég fór að lesa blöð og fylgjast með, hlusta á fréttir, eins mikið og ég gat. Um leið og ég fór dýpra inn í að búa í Ameríku steig ég alltaf lengra og lengra til baka, til að sjá og skilja betur allt það sem var að gerast.“

Segir Sólveig Anna, formaður Eflingar í færslu sem hún birti á Facebook í dag. Hún ræðir um rasismans sem hún varð vitni af á meðan hún átti heima í Bandaríkjunum í upphafi þessarar aldar. Líkt og Sólveig segir átti hún heima í Minnesota-fylki, en það var einmitt þar sem að hinn svarti George Floyd var myrtur af lögreglu á dögunum. Andlát Floyd hefur orsakað mótmæli þúsunda um öll Bandaríkin.

Sólveig lýsir því hvernig það var að vera í forréttindastöðu í Bandaríkjunum. Hún segir að lögreglan hafi leyft henni að komast upp með allskonar hluti og að börnin hennar hafi verið litin sérstökum augum vegna kynþáttar.

„Hvít kona af norrænum ættum í Minnesota getur búið í veröld þar sem allt er eins og útbúið sérstaklega fyrir hana. Hún getur keyrt um með ekkert bílpróf og verið tvisvar stoppuð af löggunni og lært að það er ekkert vandamál. „One more thing before I let you go. How do you say goodbye in Icelandic?“. Börnin hennar eru ávallt velkomin allsstaðar, litlu englarnir, svo falleg og góð. Hún og þau njóta forréttinda. Þau þurfa bara að mæta og þeim er afhentur arfurinn; evrópskir landræningjar og manneskjuræningjar rétta hann til þeirra yfir aldirnar. Ekkert getur komið í veg fyrir það. Hún þarf að passa sig á að hugsa og skilja af hverju hún má og á, svo hún verði ekki fífl.“

Þá lýsir hún því þegar að hún horfði á fréttir um fellibylinn Katrínu sem olli mjög miklu tjóni. Fréttamiðlar vestanhafs greindu frá því að fólk sótti mat í matvöruverslanir til þess að lifa af, en hafi verið málað upp sem þjófar. Sólveig segir að það hafi verið erfitt að horfa á sjónvarpið grátandi en geta ekkert gert.

„Árið 2005 horfði ég á fréttir um fellibylinn Katrínu og sá kerfið afhjúpast í beinni útsendingu. Heimsenda-stormur, risahnefi reginaflsins, heiftarlegt æðiskast af himnum. Fólk í neyð, fólk að deyja, fólk dáið. Og svo fer eitthvað þus að heyrast og svo magnast það upp og verður narratív, einn tveir og nú: „Rán og gripdeildir í New Orleans.“ Fólk reynir að verða sér út um mat og vatn í borg sem er að drukkna og í sjónvarpinu er fólk að segja að þau séu þjófar. George W. Bush er í fríi á búgarðinum sínum í Texas en sjáðu, þau eru að stela. Löggan í New Orleans fær skipun um að skjóta fólkið en sjáðu, þau voru að stela. Kaos ríkir í kjölfar hamfara og þá er mikilvægt að öll skilji fljótt hvað er mikilvægast og má aldrei gleymast, aldrei: Hver á og hver á ekki, hver má og hver má ekki. Hver á að vera svo lítils virði að það að deyja, að drukkna, að svelta er bara eitthvað sem hann á að sætta sig við. „Ég get ekki andað“ hefur ekki sammannlega meiningu sem neyðaróp, er ekkert nema opnunar-atriðið að hinni aldagömlu hefðbundnu amerísku sýningu: „Þau eru að stela.“

Ég fór að grenja og ég öskraði á sjónvarpið: Ég drep ykkur. En ég gat ekkert gert, nema eitt og það var að hætta að grenja og fara að hlusta og heyra og lofa að gleyma aldrei amerískum rasismanum og því hvað hann er og hvað hann þýðir. Lofa að vera til vitnis. Bera ábyrgð á því að fyllast harmi, reiði, bræði, outrage, öskri, viðbjóði, skelfingu, andúð, hatri á amerískum rasisma. Vita að það eru réttu viðbrögðin, einu viðbrögðin. Allt annað er til skammar. Og tími þeirrar tilfinningar er liðinn. Það er ekkert eftir og ekkert í boði nema algjör samstaða með svörtu fólki í Ameríku.“

Að lokum vitnar Sólveig í fræðakonuna Ruth Wilson Gilmore og segist vona til þess að mótmælendurnir í Bandaríkjunum muni hafa sigur úr býtum.

„Ég horfði á lítið myndband í gær þar sem Ruth Wilson Gilmore
fræðir okkur og segir: „They come out in the streets and clear up in a matter of years the disorder of centuries.“ Og ég vona og bið; guð á himnum, láttu þeim takast það, gerðu það, láttu þau gera það, geta það. Láttu þau sigra. Útaf öllu og fyrir allt, og fyrir okkur öll, fólkið í þessari veröld.“