Svo fyrir þá sem enn eiga mömmu. Mamma er dýrmætari en allt“
„Nokkrum dögum fyrir þennan dag 19. nóvember 1998 var ég kallaður upp í brú á Háberginu því móðir mín var í símanum. Símtalið var mjög falleg en jafnframt skrítið, það endaði á því að hún sagðist elska mig.“
Þannig hefst pistill eftir Ingiberg Þór Ólafarson sem hefur vakið mikla athygli. Ingibergur lýsir í pistlinum á einlægan hátt hversu mikið áfall það hafi verið að missa móður sína og minnir um leið fólk á að vera þakklátt fyrir að eiga mömmu því hún sé dýrmætari en allt. Ingibergur segir:
„18. nóvember var ég aftur kallaður upp í brú því Steini skipstjóri vildi tala við mig. Samtalið snerist um það að móðir mín væri orðin mjög veik og af því að það væri hálfgerð bræla og nótin rifin þá yrði farið í land á Akureyri en mér yrði samt skutlað í land á Seyðisfirði (ævinlega þakklátur fyrir það) og að ég gæti þar tekið bílaleigubíl og keyrt um nóttina til Akureyrar svo að ég gæti náð morgunfluginu til Reykjavíkur, það lá greinilega á svo mikið veik var hún orðin.“
Ingibergur keyrði alla nóttina og leiðin hafi aldrei verið jafn löng. Hann náði í tíma á flugvöllinn og systkini hans tóku á móti honum. Hann vildi fara beint niður á sjúkrahús til að tala við móður sína, fá að kveðja, biðjast afsökunar á hinu og þessu og fá að eyða með henni nokkrum andartökum. Segir Ingibergur að hann hafi á þessum tímapunkti ekki gert sér grein fyrir hversu veik hún var en móðir hans hafði einnig reynt að fela veikindin fyrir Ingibergi til að hlífa honum.
„Við fórum til frænku okkar í Hlíðunum sátum þar inn í stofu, þegar síminn hringdi og spurningin var „eru strákarnir komnir Suður? Ég og Sigurður mágur minn. Svarið var auðvitað já. Viljið þið drífa ykkur niður á spítala þetta fer að verða búið […] whaaaat var það sem ég hugsaði. Við drifum okkur í skóna en þá hringdi síminn aftur:
„Hún er dáin … ég sturlaðist inni í mér af allskonar tilfinningum“ þið getið rétt ímyndað ykkur.“
Ingibergur bætir við:
„Grunnurinn sem ég hafði í lífinu var farinn fyrir fullt og allt, minn lang besti vinur sem allt um mig vissi var farinn. Ég gat ekki lengur hlegið með henni og hvað þá bara fundið af henni lyktina. Allt sem við vorum búin að fara saman í gegnum varð á augnabliki aðeins að minningu.“
Ingibergur segir að enn í dag séu lög eða fallegar stundir sem minna hann á móður sína sem gera það að verkum að hann brotnar saman og grætur eins og barn. Minningin sé bæði ljúf og sár.
„Svo fyrir þá sem enn eiga mömmu. Mamma er dýrmætari en allt, prófaðu bara að loka augunum og reyna að hugsa þér lífið án hennar, og án alls sem henni fylgir.“
