„Í dag eru 317 dagar síðan ég skolaði af mér keppnisbrúnkuna. Í dag er 3. október og ég er enn að súpa seyðið af gáleysi mínu,“ segir Karen Kristinsdóttir en hún tjáir sig opinskátt um neikvæða reynslu sína af þáttöku í fitnesskeppni í pistli sem birtist á vef Motivation.

Karen ræddi einnig við DV.is fyrr á þessu ári um baráttu sína við ofþyngd í æsku. Hún var að eigin sögn „þybbna og fyndna stelpan“ og rokkaði upp og niður í þyngd svo árum skipti. Í ársbyrjun 2014 skráði hún sig í fjarþjálfun með góðum árangri sem leiddi til þess að hún ákvað að taka þátt í Bikarmóti IFBB í fitness í mars árið 2015.

Í umræddum pistli á Motivation lýsir Karen því þannig að æfingaferlið hafi verið langt og strangt og einkennt af einhæfu mataræði og stigvaxandi æfingum. Í fyrstu hafi ekki hringt hjá henni neinar viðvörunarbjöllur, heldur hafi henni fundist ferlið áhugavert og spennandi, auk þess sem athyglin sem fylgdi hafi kitlað.

Hún segir keppnina ganga út á samanburð fyrst og fremst- þó svo að öðru sé haldið fram.

„Hver og einn vöðvi sem sjáanlegur er á líkamanum er skimaður og hann borin saman við vöðvana á kroppunum í kring. Samanburðurinn hefur ekkert að gera með notagildi vöðvanna að gera heldur einungis útlit. Til þess að toppa samanburðinn, er hverjum flokk skipt í minni hópa svo hægt sé gera enn nákvæmari samanburð,“ ritar hún og þá lýsir hún þeim hugarfarsbrenglunum sem áttu sér stað á þessum tíma.

„Dagarnir eftir mót voru fullir af mat, gleði, sektarkennd, hlátri og vanlíðan. Allt í bland samtímis. Þið getið ímyndað ykkur ástandið á heimilinu. Á sama tíma og maður fagnaði því að geta loks farið að lifa eðlilegu lífi þá kveið maður því að fitna,“ segir hún og bætir við að eftir að keppni lauk hafi gripið hana mikil skelfing og ótti við að fitna og fara í sama far og áður. Andlega hliðin hafi farið að að láta á sjá fljótlega eftir mót, og einnig sú líkamlega en rannsóknir hafi leitt í ljós að lifurensím hafi margfaldað sig. Því hafi fylgt ólýsanlegar magakvalir. Segir Karen hreinlega að líkaminn hafi brugðist.

„Hvers vegna ætti líkami minn ekki að gefa upp öndina? Ég gott sem svelti hann í þrjá mánuði. Ég hreyfði hann meira en nokkurn tímann yrði talið æskilegt. Ég lét hann ganga á allskonar eitri dag eftir dag.“

Þá segist Karen hafa þróað með sér mjög óheilbrigt samband við mat og hreyfingu að móti loknu.

„Hreyfing sem mér þótt alltaf skemmtileg var orðin refsitól. Ég rembdist eins og rjúpa við staur í ræktinni með veikan líkama. Árangurinn var enginn. Foreldrar mínir báðu mig margoft um að slaka á og leyfa líkamanum að jafna sig. Hvernig? Vilja þau að dóttir þeirra verði feit enn á ný? Fitnessform eða ekkert form var mitt leynda mottó.“

Pistil Karenar má lesa í heild sinni á vef Motivation.