Spákonan landsfræga, Sigga Kling, er í viðtali við Kiddu Svarfdal, í hlaðvarpi hennar, Fullorðins. Hún segir meðal annars:
„Ég hef gert svo marga hluti sem að ég get ekki deilt sagt hér og það eru vitni að því. Af því að maður getur alveg alls ekki sagt hluti sem að maður hefur ekki sönnun fyrir. Segðu mér eitthvað, gerðu það. Jæja, ég sem sagt, ég tel að við sem sagt höfum mikla hæfileika til að lækna hvort annað því að við erum öll eitt. Við erum í einu skýi bara eins og símarnir eru þegar við setjum myndirnar í ský. Og ég hef oft svona það fólk hefur læknast af því það, þá heldur það, ef það heldur það þá opnar það fyrir það og læknast af ótrúlegustu hlutum. En ég er að segja það er bara af því að það biður um strauminn og það trúir að straumurinn sé og þá gerist það. Einu sinni, ekkert einu sinni eða stutt síðan, ekkert svo þá dettur í, úff, lampi í gólfið með uppáhaldsperunni minni. Hún eyðileggst, uppáhaldspera og rosalega falleg pera. Og það er alveg sama hvað ég geri svo ég skrúfa hana af og ég tek peruna og ég set hana á ennið á mér. Ég veit ekki hvað ég var að gera, það kviknar á henni. Ég er með vitni að þessu sko. Já, við skulum ekkert fara meira út í þetta en margt margt fleira svona. Og og þetta gæti kannski og ég veit ekki af hverju mér datt þetta í hug. Ég meina, var hún ekki sprungin eða þú veist, hún var ekki hérna brotin? Nei, það var sko, hún var ekki í sambandi þegar þetta gerist. Nei og nei nei, hún, ég skrúfaði hana út úr hérna af því þú ert með rafmagn. Taktu eftir því, þú labbar einhvers staðar og þú heldur að það sé úti á teppinu. Nei, það er út af, þú veist, orkunni sem við mætum og það er svo margt sem við getum, þú veist, ef við setjum orku. Við erum ekki að nota nema nýta allt, allt, allt það ótrúlega ljósvera kraft sem við höfum. Og við þurfum að hafa meiri frið til að byggja hana upp og eins og að fara niður á sjó, hvítu fjöruna mína þarna á Álftanesinu. Flestir velkomnir. Nei nei, það er nefnilega kominn rútur núna. Þetta var, jæja, skiptir engu. Við eigum öll að vera bara eins góð og við getum en ég er það ekki alltaf. Nei nei, pínu rasisti en ég ætla ekkert að segja frá því. Nei, nú er ég alveg díddu díddu dúddu.“
Sigga greinir frá sorgarsögu móður sinnar:
„Mamma mín var mjög þunglynd. Hún fyrirfór sér. Og hérna, það er, það er bara víst að því. Ekki skilur, já. Hvenær gerist það? Hún var hérna sextíu og þriggja ára, það er tveggja eða þriggja. Svo að ég er fjörutíu og tveggja ára. Já, við erum nú tuttugu árum eldri. Ég og hérna í leið er orðin á lífinu. Ég þrái frið og ró. Ég sé ekki lengur birtuna. Það er langt síðan að ég dó. Skildi hún eftir sér og þetta? Já, henni leið alltaf illa. Ó, ótrúlega. Henni leið alltaf illa og fékk aldrei neina hjálp. Nei, eða leitaði sér ekki hjálpar kannski. Það var ekki, sko, þannig. Nei, maður vissi, maður kunni ekki orðið sálfræðingur. Það er ekki nein og það var fyrst eftir að ég fékk bara til Dale Carnegie bækur þegar ég var svona átján ára og ég var mjög, það var svona svartur tími í lífi mínu út af fjárans ástarsorg. Svo bilað, sko. Maður sér það núna. Já, já, maður sér það eftir á. Já, og þegar ég las Dale Carnegie að það var, já, þetta er aðallega um fólk sem að rennur á rassinn og missir allt og finnur svo leiðir. Að þá bara þá ákvað ég að skrifa bækur og fara í þessa átt.“
Brot úr vitalinu má sjá í spilaranum hér að neðan:
