Ragnheiður er úr Grafarvoginum, elst þriggja systra. Hún var ekki há í loftinu þegar hún ákvað að verða læknir. Það er þó lítið um lækna í fjölskyldunni.
„Pabbi minn er tónlistarmaður og var alla sína starfsævi í sinfóníuhljómsveitinni en hann langaði reyndar allt- af að verða læknir. Mamma á ferðaþjónustufyrirtæki. Við systurnar höfum allar valið ólíkar brautir í lífinu.“
Ragnheiður kveðst alltaf hafa verið sterkur námsmaður og átt auðvelt með raungreinar. „Fög eins og efnafræði, lífræn efna- fræði og líffræði hafa legið vel fyrir mér, hafa alltaf „meikað sens“ einhvern veginn. Það er kannski aðeins öðruvísi með stærðfræðina!“
Eftir útskrift úr MR hóf Ragnheiður nám í læknadeild HÍ. „Ég vissi alltaf að ég ætlaði að verða skurðlæknir, ég vissi bara ekki hvernig skurðlæknir. Þegar ég var á öðru ári fór afi minn í hjáveituaðgerð og þá kviknaði hjá mér þessi hug- mynd, þó svo ég vissi ekki mikið um þessa sérgrein. Þegar ég var komin á fjórða ár fór ég í verklegt nám á hjartaskurðdeildinni og fékk meðal annars að aðstoða í hjartaaðgerð. Þá vissi ég hvað ég vildi gera, þá small þetta einhvern veginn.“
Að loknu námi í HÍ árið 2015 hélt Ragnheiður út í sérnám til Uppsala í Svíþjóð. Þaðan lá leiðin til Umeå þar sem hún fékk stöðu á hjartaog lungnaskurðdeildinni á Norrlands-há- skólasjúkrahúsinu. Í seinasta mánuði fékk hún síðan starfsréttindi. Hún segir margt heillandi við skurðlækningar.
„Af því að þetta er verklegt og meira „aktíft“. Þú færð að vinna meira með höndunum, það hentar mér ekki að sitja mikið fyrir framan tölvu og pikka inn nótur og lyfseðla.“
Hjartaskurðlækningar eru ennþá hálfpartinn karlastétt,“ segir Ragnheiður en hún er þó ekki viss hvernig á því standi.
„Þetta er stundum kallað hetjulækningar og það er kannski einhver ímynd tengd þessu: Frá byrjun þá voru þetta eingungis karlmenn sem að þurftu ad hafa gott sjálfstraust og bein í nefinu til þess að þora að framkvæma þessar aðgerðir“ segir hún en bætir við að blessunarlega séu konur í dag orðnar mun ákveðnari og fókuseraðri þegar kemur að frama í læknastarfinu.
Hún segist aldrei hafa orðið vör við fordóma eða tortryggni í sinn garð vegna þess að hún er kona. „Ég hef frekar upplifað að það sé verið að ýta mér áfram. Ég hef alltaf verið svolítill gaur í mér, á fullu í ræktinni, keyri mótorhjól og geng í flest verk án þess að hika. Kannski hefur það haft einhver áhrif.“
Aðspurð um það eftirminnilegasta frá náminu svarar hún: „Þegar ég framkvæmdi fyrstu hjartaaðgerðina, það var mjög stórt skref. Þá fékk ég loksins að framkvæma heila aðgerð frá a til ö og allt sem ég var búin að læra og gera kom heim og saman. Að gera heila aðgerð sjálf var ofboðslega góð tilfinning,“ segir hún.
„Það skemmtilegasta við starfið er að vera inni á skurðstofunni. Tíminn stöðvast. Ég gleymi tímanum og spái ekkert í því sem er að gerast fyrir utan. Ég er „in the moment“ algjörlega. Það eru engir tveir eins að innan, þó að við séum með sömu grunn anatómíuna. Það er alltaf eitthvað óvænt sem getur komið upp á og þá þarf maður að vera fljótur að hugsa og taka ákvarðanir. Maður er alltaf á tánum.“
Og hún veigrar sér ekkert við að halda á hjarta í höndunum. „Þú ert auðvitað með líf fólks í höndunum, bókstaflega. Til dæmis í hjáveituaðgerðum þá þurfum við að færa hjartað til að sauma æðarnar. Þetta hefur aldrei verið óþægilegt fyrir mig. Þetta er orðið hálf hversdagslegt. Stundum ef ég er að koma úr langri eða krefjandi aðgerð þá stoppa ég og hugsa: Hvað var ég eiginlega að gera? Við hvað vinn ég eiginlega?“ segir hún síðan og hlær.
Ragnheiður hefur verið í sambandi með unnusta sínum Benjamín Þór Þorgrímssyni í rúm 13 ár. Hann flutti út til hennar árið 2016, eftir eins árs fjarbúð.
„Við kynntumst 2008, í ræktinni. Benni er búinn að vera í byggingarvinnu hérna úti seinustu árin. Núna er hann að að koma sér aftur inn í ræktina til að þjálfa, hann er með yfir 20 ára reynslu sem einkaþjálfari og það væri frábært ef hann gæti nýtt það hérna úti. Einkaþjálfun og menning í kringum það er samt öðruvísi hér en á Íslandi, það eru færri sem leyfa sér einkaþjálfara, þjónustan er dýrari og meira um að fólk æfi saman í hópum.“ Benni hefur einnig verið að prófa sig áfram í tónlist og sækja þau Ragnheiður marga tónleika saman.
Parið starfar á ólíkum vettvangi en Ragnheiður segir að þau séu um margt mjög lík. „Ég sagði við hann í fyrradag að við værum ólík en samt svo lík. Við eigum bæði sömu áhugamálin, erum aktíf og á fullu í ræktinni og keyrum mótorhjól og snjósleða. Við gerum eiginlega allt saman.“
Parið hefur byggt sér falegt hús í útjaðri borgarinnar en þangað fluttu þau fyrir einu og hálfu ári. Þau eru á meðal örfárra Íslendinga í Umeå.
„Við erum svolítið ein á báti hérna. Við erum ekki miklar bæjarrottur og okkur finnst gott að vera í næði og út af fyrir okkur. Við erum líka með ræktaraðstöðu í bíl- skúrnum og heitan pott sem er algjör lúxus. Ég er ofboðslega þakklát fyrir að vera komin á svona góðan stað í lífinu. Maður þarf stundum að klípa sig í höndina til að átta sig.“
Ef hún væri ekki læknir gæti hún vel hugsað sér að vera atvinnukona í íþróttum. Hún tók þátt í Sterkustu konu Íslands 2009 og 2010 og hafnaði í bæði skiptin í öðru sæti, auk þess sem hún hefur keppt á Hálandaleikunum. „Ég hef líka prófað að keppa á kraftlyftingamótum en það var Benna að þakka að ég fór út í þetta allt saman. Hann kynnti þennan heim fyrir mér.“
Parið hefur komið sér vel fyrir í Svíþjóð og er ekki á leið heim til Íslands. „Það er margt gott við Svíþjóð. Hús- næðislánin eru til dæmis miklu hagstæðari og kaupmátturinn meiri.“
Ragnheiður segir lífsgæðakapphlaupið vera mun minna í Svíþjóð en á Íslandi. Hún segir til dæmis að læknarnir í kringum hana aki um á eldgömlum bílum og fólk bara fari heim eftir sína átta tíma og að vinnuálagið sé vel þolanlegt.
„Það getur allt breyst, aðstæður hérna eða á Íslandi. Við lifum bara í núinu, lokum ekki á neitt og ákveðum ekkert heldur.“
