Ef það er eitthvað sem ekki hefur vantað í flóru íslenskra kvikmynda, eru það sögur úr sveit af miðaldra, hvítum karlpungum sem hella sig blindfulla í miðjum kaflaskilum á æviskeiði þeirra. Útúrsnúningur Síðustu veiðiferðarinnar er annars vegar sá að Íslendingar fá sjaldnast að njóta slíkra sagna þar sem framsetningin einkennist af yfirgnæfandi hressleika og glensi, ólíkt þeirri eymd sem er löngu orðin að móðurmáli okkar í sambandi við listaverk. Að mati undirritaðs er miður hversu lengi allsráðandi húmor hefur vantað í okkar bíómyndir og liggur við að hverjum sem býður upp á slíkt megi líkja við himnasendingu.
Í Síðustu veiðiferðinni er lauslega sóttur innblástur í Stellu í orlofi með nokkrum skotum af bragðefnum frá The Hangover (eða jafnvel Grown Ups, ef út í það er farið). Sex einstaklingar leggja af stað í hina árlegu veiðiferð með það að markmiði að sinni að eiga sér hófstillt glens. Eins og gerist þó, þegar fáeinir vínkassar eru opnaðir og dólgurinn farinn að gefa frá sér gleðismit í pylsupartíinu, siglir allt í ansi óútreiknanlega ferð framundan. Þó um aðeins eina helgi sé að ræða verður fljótlega orðið ljóst að allir úr hópnum munu skilja við ferðina gjörbreyttir menn, innan gefinna marka.
Lítið um kjöt eða rembing
Það ku vera alveg gildislaus staðreynd í augum neytandans að kvikmyndin hafi verið gerð án opinberra styrkja, en miðað við útkomuna, þekktu leikarana og slípuðu vinnubrögðin eru engin auðsjáanleg merki um neinn „indí“ keim. Leikstjórarnir, Örn Marinó Arnarson og Þorkell S. Harðarson, eru reyndir í ýmsu (og gerðu meðal annars hina frábæru heimildamynd um HAM; Lifandi dauðir) og byggja efniviðinn á fjölda reynslusagna úr veiðiferðum. Annars vegar virkar húmor myndarinnar á blaði eins og ódýr tímaskekkja; allt frá kúk- og pissbröndurum til dýraníðs- og „gay-panic“-brandara. Einhvern veginn tekst þó, með einhverjum töfrandi bræðingi, hjá leikstjórunum og leikhópnum að selja farsann og gera hann trúverðugan, sannfærandi og ofar öllu jarðbundinn.
Persónusköpun er ekki alveg í fyrirrúmi og hefði myndin getað grætt óhemju mikið á aukinni mannúð, frekar en að gera helstu persónur að gríntýpum sem einkennast af hegðun þeirra og prófíl. Þá stendur eftir ein af þeim myndum þar sem áhorfandi tengir hvern karakter við annaðhvort nafn leikarans sem sér um túlkunina eða yfirborð hvers og eins. Allir félagarnir sem hér veiða og sumbla saman bera eflaust einhver skírnarnöfn en þykir ekki ólíklegt að yfirlitið samanstandi af yfirstéttarsnobbinu (sem Þorsteinn Bachmann leikur), töffaranum góða (Hilmir Snær Guðnason), fátæka kæruleysingjanum (Þröstur Leó Gunnarsson), meðvirka pabbanum (Halldór Gylfason), hinum peningalausa manni (Hjálmar Hjálmarsson) og óvænta gestinum með enn óvæntari fortíð (Jóhann Sigurðarson, sem stundar það grimmt út myndina að hnupla hverri senu).
Auk lykilhópsins, sem slær á allar réttu nóturnar, er hér að finna stórfínt hlaðborð af aukaleikurum, jafnvel þótt myndin dragi aðeins kraftinn úr fjörugri lokasenu með því að afhjúpa leynigest myndarinnar með nafni í upphafstextanum.
Það leyndi sér þó alls ekki að bíósalurinn var í húrrandi hláturskasti á sýningunni sem undirritaður sótti. Síðasta veiðiferðin er gamanmynd sem leggur allt undir fyrir ákveðna stemningu og skilar hún sér með prýði. Myndin tikkar í þau box sem hún þarf og er það í raun aukaatriði hvort hún sé skondin annað slagið eða sprenghlægileg. Brandararnir eru oftar en ekki í fyrirsjáanlegri kantinum, en lykilatriðið er að framsetningin heldur flottu flugi, dýnamík leikaranna gefur frá sér gott stuð og rúllar framvindan frá A til B án nokkurrar fitu, tilgerðar eða rembings. Á meðan gamanið fær að halda sér í gamanmynd, sérstaklega þegar hún rétt slagar í 90 mínútur, telst mest allt annað til of mikillar krufningar. Á óhressandi tímum má ýmislegt verra gera en að hlæja að fáeinum rasshausum.
Í stuttu máli: Brattur, hlægilegur og merkilega jarðbundinn farsagangur. Myndin kemur hressandi inn á óhressandi tímum.
Sjáðu þessa ef þú kannt að meta
Stellu í orlofi
Sódóma Reykjavík
Okkar eigin Osló
Albatross
