Einar Freyr Elínarson, sveitarstjóri Mýrdalshrepps, segir það vera orðið tímabært að alþingismenn einbeiti sér að því sem á að vera kjarnastarfsemi ríkisins.

Einar skrifar grein í Morgunblaðið í dag þar sem hann gerir heilbrigðisþjónustuna á Suðurlandi meðal annars að umtalsefni sem margir hafi tjáð sig um að undanförnu.

„Eðli­lega sætta íbú­ar á Suður­landi sig ekki við að lækn­is­laust sé í sam­fé­lög­um sem eru í örum vexti og hafa verið í mörg ár. Að ómögu­legt sé að úr­sk­urða mann lát­inn á hjúkr­un­ar­heim­ili er öm­ur­leg birt­ing­ar­mynd yfir þjón­ustu­stigið sem íbú­um er boðið upp á,“ segir hann.

Sjá einnig: Afi Bjarka lést á Hvolsvelli á aðfangadag – Þurfti að liggja látinn heila nótt í vindkældu herbergi því ekki náðist í lækni

Einar segir að þrátt fyr­ir ít­rekaðar áskor­an­ir hafi lítið verið brugðist við af hálfu rík­is­ins eða stofn­ana þess. Eng­in framtíðar­sýn virðist vera um hvernig eigi að byggja þjón­ust­una upp þannig að sam­fé­lög geti haldið áfram að vaxa.

„Lít­ill skiln­ing­ur virðist vera á mik­il­vægi þess að tryggja ör­ygg­is­til­finn­ingu íbúa né held­ur að full­trú­ar rík­is­ins finni til ábyrgðar gagn­vart sín­um hlut í því verk­efni. For­gangs­röðun fjár­muna rík­is­ins er aug­ljós­lega röng og það er þeirra sem fara með fjár­veit­ing­ar­valdið að breyta henni,“ segir hann og bendir á að hvorki hafi gengið að byggja upp heilbrigðisþjónustu né löggæslu á Suðurlandi og mikið skorti á að fjárfest sé í samgönguinnviðum. Allt séu þetta þættir sem hafi mikil áhrif á atvinnuþróun, búsetuskilyrði og öryggistilfinningu íbúa.

„Of mik­il miðstýr­ing þjón­ustu af hálfu rík­is­ins hef­ur dregið mjög úr tæki­fær­um nærsam­fé­laga til að hafa áhrif á hana. Sveit­ar­fé­lög hafa þannig litla sem enga beina aðkomu að stefnu­mót­un fyr­ir þjón­ustu, svo sem heil­brigðisþjón­ustu eða lög­gæslu, þó að hvoru tveggja séu gríðar­mik­il hags­muna­mál nærsam­fé­lags­ins. Þró­un­in hef­ur verið slæm og það er ekk­ert sem seg­ir okk­ur að það sé að fara að breyt­ast nema um það verði tek­in póli­tísk ákvörðun,“ segir hann.

Einar segir að nú sé nóg komið af fjárhagslega íþyngjandi og illa útfærðum verkefnum sem innleidd eru í fljótfærni. Nefnir hann jafnlaunavottun sem dæmi um slíkt. Þegar verk­efn­in séu of mörg til að hægt sé að sinna þeim vel þurfi oft að for­gangsraða því hvað á að gera og hverju eigi að sleppa eða fresta.

„Þetta á ekki að þurfa að snú­ast um getu rík­is­ins, hún er til staðar ef menn for­gangsraða rétt. En á meðan engu er breytt er það ígildi yf­ir­lýs­ing­ar um að ríkið skorti all­an vilja til þess að tryggja íbú­um þá grunnþjón­ustu sem þeir eiga rétt á,“ segir hann að lokum.