Árið 1794 ritaði náttúrufræðingurinn og læknirinn Sveinn Pálsson um danska steinaþjófa. Höfðu þeir haft með sér á brott miklar gersemar úr jörðum Austurlands en steinarnir voru fluttir út til Kaupmannahafnar.

Sveinn sjálfur hafði verið að Teigarhorni við Berufjörð til þess að safna geislasteinum sem hann hafði heyrt að fyndust þar. Hann sagði:

„Er ég tók að spyrja ábúanda jarðarinnar um þessa sjaldgæfu steina, heyrði ég mér til undrunar, að hann kunni allgóð skil á allmörgum steinategundum, á sprengingum og fleira varðandi námugröft, eins og hann hefði tekið próf í námuvísindum.“

Þessi heimamaður hafði búið á jörðinni í þrjátíu ár og sagði Sveini frá þeim fjölmörgu „steinaræningjum“ sem hann hefði hitt á þessu tímabili. Einnig viðurkenndi hann að hafa aðstoðað þá við að sækja steinana og fengið meira en þrjátíu ríkisdali fyrir en það voru „hundsbætur“ að mati Sveins enda steinarnir fágætar gersemar.

Sveinn vissi um erlenda áhugamenn sem voru nærgætnir við náttúruna og spilltu henni ekki. Honum var hins vegar í nöp við „hina ágjörnu kaupmenn á næstu höfnum, meðal annarra einn, Kyhn að nafni, sem hefur getið sér mestan orðstír núlifandi manna með heimskulegri græðgi í steina. Á síðustu árum hafa líka einstakir menn í Kaupmannahöfn sent hingað skemmdarvarga. Einn slíkur, Christian að nafni, frá postulínsverksmiðjunni í Kaupmannahöfn, dvaldist hér sex vikur og réðst með púðursprengingum, járnköllum og fleira á þessar vesalings klappir hérna í nágrenninu.“

Sveinn fékk bóndann til að sýna sér vegsummerkin og fékk sorg í hjarta við að sjá hvernig svæðið var leikið eftir þjófana. Yfirgaf hann síðan fjörðinn „nauðugur og dapur.“