Tölvupóstsamskipti Víðis Reynissonar, formanns allsherjar- og menntamálanefndar Alþingis, við Kristínu Völundardóttur, forstjóra Útlendingastofnunar, um mál Oscars Anders Florez Bocanegra hafa farið beina leið til fjölmiðla og hefur forstjórinn m.a. rætt við ýmsa fjölmiðla um þau samskipti.
Orðið á götunni er að það hljóti að teljast mjög sérstakt að forstjóri ríkisstofnunar telji sér sæmandi að deila tölvupóstsamskiptum við alþingismann, formann allsherjar- og menntamálanefndar Alþingis, sér í lagi þegar um er að ræða jafn viðkvæmt mál og í þessu tilviki. Þá hefur komið fram að lagaheimildir Útlendingastofnunar til að ákveða brottflutning séu mjög rúmar og hvert mál metið sérstaklega þannig að erfitt sé að fallast á það sjónarmið forstjórans að nauðsynlegt væri að fá staðfestingu Víðis á væntanlegum ríkisborgararétti Oscars.
Kristín Völundardóttir hefur verið forstjóri Útlendingastofnunar í 15 ár, upphaflega skipuð af Rögnu Árnadóttur utanþingsráðherra, en það voru ráðherrar Sjálfstæðisflokksins sem í tvígang endurnýjuðu skipun hennar með því að auglýsa ekki stöðuna.
Ferill Kristínar á forstjórastóli hefur verið varðaður vandræðamálum, sem helst tengjast brottvísun hælisleitenda. Hefur stofnunin og raunar lögreglan líka fengið harða gagnrýni fyrir harkalegar vinnuaðferðir, ósveigjanleika og skort á mannúð í störfum sínum.
Orðið á götunni er að langvarandi og megn óánægja sé meðal embættismanna dómsmálaráðuneytisins með störf og framferði Kristínar á forstjórastóli en það hafi verið pólitískar ákvarðanir ráðherra að endurnýja umboð hennar gegn ráðleggingum embættismannanna. Svo virðist sem Sjálfstæðismenn séu hæstánægðir með framgöngu forstjórans og stofnunarinnar, gjarnan að næturlagi, sem ítrekað hefur valdið hneykslismálum og vakið úlfúð meðal almennings.
Víðir Reynisson hefur lýst því yfir að hans upplýsingagjöf um væntanlegan ríkisborgararétt Oscars hafi verið í þeim tilgangi að afstýra því að Oscar þyrfti að sæta því að vera fluttur til Kólumbíu í lögreglufylgd til þess eins að koma aftur hingað til lands þegar Alþingi hefur afgreitt umsókn hans um ríkisborgararétt. Víðir bendir réttilega á að í því felist peningalegur sparnaður fyrir íslenska ríkið, auk þess sem þetta sé spurning um mannúð.
Orðið á götunni er að full þörf sé á því að mannúðin verði hluti af orðanotkun og framgöngu Útlendingastofnunar og fullreynt sé að hægt verði að innleiða hana undir forystu Kristínar Völundardóttur. Þá sé með öllu ófært að þingmenn og aðrir geti ekki átt í trúnaðarsamskiptum við forstjóra stofnunarinnar án þess að slíku sé rakleiðis lekið í fjölmiðla.
Orðið á götunni er að forstjóranum hafi raunar ekki orðið kápan úr því klæðinu að fara beint með samskiptin við Víði í fjölmiðla. Fyrir utan viðbúið nöldur í einstaka súrum og svekktum stjórnarandstæðingum í Sjálfstæðis- og Miðflokki hafa viðbrögðin innan þings og utan einróma verið á þá leið að hrósa Víði fyrir að hafa kjark og þor til að innleiða mannúðina og manngæskuna í þennan erfiða málaflokk, sem m.a. hefur liðið fyrir ósveigjanleika forstjóra Útlendingastofnunar sem virðist með engu móti geta sett sig í spor annarra en þeirra sem helst hittast í kampavínsboðum og á frumsýningum.
