Hversu hallærislegar og bjánalegar þurfa ákvarðanir borgarstjórnar að vera til þess að jafnvel lögreglan hundsi þær með öllu?
Þessu var svarað á dögunum þegar fulltrúi lögreglunnar á samfélagsmiðlinum Twitter sagði lögreglu ekki sekta ökumenn sem ækju eftir nýjustu göngugötum miðborgarinnar. Svarthöfði skildi þessa ákvörðun lögreglu vel.
Fyrir það fyrsta hefur Laugavegur í gegnum áratugina verið tengdur við einkabílinn. Hver hefur ekki farið á rúntinn, eða með öðrum orðum tekið einn Laugara, svona til að kíkja á mannlífið, án þess þó að hætta sér of nærri því?
Nú á að helga þessa götu litríkum túristum sem skíta á víðavangi, völtum ungmennum sem hafa fengið sér of mikið í tána, og svo lögreglumönnum á hjólum að vandræðast við að sinna fjölda útkalla á knæpum við göngugötur. Þetta náttúrulega gengur ekki. Enginn bað um þessar breytingar nema einhverjir fáeinir blómafaðmandi hipsterar sem borða bara lífrænan vegan mat og hreykja sér af því að hjóla í vinnuna.
Ísland er land einkabílsins, og land séreignastefnunnar. Svona er þetta, hefur verið og svona viljum við hafa það. Hvergi var það skrifað á kosningaloforðalista Samfylkingarinnar að eina hverfið sem ætti einhverju máli að skipta væri miðborgin og þangað ætti helst enginn að komast nema latte-lepjandi hipsterarnir sem búa þar fyrir, eða fuglinn fljúgandi.
Það er varla að maður nenni að standa í því að fara inn í borgina núorðið. Enda lítið annað þar að gera en að standa í röð með ókunnugu fólki sem vill spjalla. Galið! Í fyrsta lagi er vonlaust að finna stæði. Fyrir stæðin þarf að borga. Jafnvel bílastæðahúsin sem áttu að vera svo frábær og leysa allan heimsins vanda rukka milljón og tvær fyrir hverja sekúndu sem þú leggur bílnum þar. Síðan er það blessuð umferðin.
En umferðin veit vart sjálf hvar hún getur verið. Götum er lokað og hjáleiðir merktar, stefnum í götum breytt fyrirvaralaust og svo er götum, sem samkvæmt gömlum íslenskum hefðum er hægt að aka niður, skyndilega lokað og læst. Hver drepur rúntinn? Eina vinsælustu afþreyingu Íslendinga?
Svo má nefna þennan hundleiðinlega hávaða í endalausum framkvæmdum við byggingaskrímslin sem loka fyrir sjávarútsýnið. Blessuðu Bæjarins bestu eru nú umluktar nýstárlegum byggingum sem eiga álíka vel við gamla stílinn í miðbænum og olía á við vatn.
Og aftur að þessum blessuðu göngugötum. Er ekki frekar tilgangslaust að ætla að hafa göngugötu á verslunarvegi þar sem svo hefur verið þrengt að verslunum og þjónustu að fyrirtækin treysta sér vart til að starfa áfram? Nema göngugöturnar séu algjörlega ætlaðar fyrir lundabúðir, túrista, hjólaviðgerðarsjoppur og kaffihús fyrir listaspírurnar með sínar moltutunnur og hænsnablæti sem eru búnar að leggja undir sig miðborgina. Hvað næst, hænsnastígar?
