Fréttablaðið skýrir frá þessu. Fram kemur að Stefán segir að það skásta sem hægt sé að styðjast við sé listi yfir lögheimili fólks með íslenskar kennitölur en það sé í besta falli góð vísbending.
Í færslu sinni bendir hann á þúsundir manna leigi herbergi hér og þar eða íbúðir sem eru ekki viðurkenndar.
Haft er eftir Ómari Harðarsyni, fagstjóra manntals hjá Hagstofunni, að þetta sé þekktur vandi. „Þjóðskráin er stjórnsýsluskrá fyrst og fremst og heldur utan um þá sem hafa réttindi í landinu,“ sagði hann.
Hann sagði að kerfið vilji ekki greiða fyrir búsetu á stöðum, sem ekki uppfylla kröfur, með því að viðurkenna slíka skráningu. Þó leyfi sum sveitarfélög fólki að skrá sig í ótilgreint húsnæði. „Það er æskilegt og auðveldar alla skráningu að fólk sé skráð þar sem það raunverulega býr. Það er vandamál sveitarfélaganna að dæma hvort húsnæðið sé óíbúðarhæft,“ sagði Ómar.
Hann sagði að síðar á árinu verði gengið frá manntali síðasta árs og gera megi ráð fyrir að skekkjan hafi aukist frá fyrri árum, húsnæðismarkaðurinn hafi farið í þá áttina.
Hann sagði að skekkjan sé ekki yfirþyrmandi vandamál hér á landi en alltaf sé 6% skekkja varðandi búsetu á milli sveitarfélaga á hverjum tíma.
