Björgvin Sigurðsson, söngvari Skálmaldar er í einlægu helgarviðtali við Akureyri vikublað. Það eitt og sér vekur athygli enda veitir Björgvin fá tækifæri á sér þegar fjölmiðlar eru annars vegar. Hann flutti nýlega til Húsavíkur, þar sem hann er fæddur og uppalinn, ásamt Jónu Birnu, eiginkonu sinni og tveimur börnum. Hann er menntaður stærðfræði kennari en starfar í dag sem málari þar sem það passar betur við starfsemi Skálmaldar.

Í viðtalinu lýsir hann baráttu sinni við sviðskrekk, föðurhlutverkið og súrar stundir sex karlmanna á tónleikaferðalagi. Þá upplýsir hann um að hann sé afar takmarkaður gítarleikari og hafi almennt lítinn áhuga á því að spila á hljóðfæri.

„Ég hef alltaf haft gaman af tónlist og verið algjörlega heillaður af þessum heimi en í raun kann ég ekkert á hljóðfæri í sjálfum sér og held varla lagi. Ég lærði á gítar í hálft ár þegar ég var krakki og fannst það leiðinlegt. Áhugi minn á þessu liggur ekki í því að spila á hljóðfæri, mér finnst bara svo gaman að vera í hljómsveit,“ segir Björgvin.

Hann lýsir því svo hversu skringilega honum hafi liðið með gítar í hönd þegar hann stóð fremst á sviði með Sinfóníuhljómsveit Ísland fyrir aftan sig á frægum tónleikum Skálmaldar í Hörpu. Viðhorf Björgvins er hinsvegar til mikillar eftirbreytni. „Þetta snýst nefnilega ekki bara um það sem þú getur heldur líka um það sem þú gerir. Þetta er eins og með fótboltann. Ég spilaði með Völsungi á Húsavík í mörg ár. Ég var aldrei góður í fótbolta en ágætur í að tækla,“ segir hann.

Þá deilir hann með lesendum að hann glími við enn við sviðskrekk og sérstaklega hafi fyrsta skiptið sem hann steig á svið verið slæmt. „Ég er afskaplega hæglátur og feiminn maður og gleymi aldrei þegar við áttum að spila í fyrsta skiptið á Eistnaflugi, rétt eftir að við höfðum tekið upp fyrstu plötuna. Ég svaf ekki í heila viku af stressi. Ég var við það að fá magasár. Þannig var ég lengi og enn í dag verð ég stressaður fyrir tónleika. Ég hef samt aldrei leyft stressinu að stoppa mig og trúi því að ég nýti það til góðs og láti það halda mér á einbeittum og á tánum. En þetta eru djöflar sem ég þarf að berjast við; þessi fælni og fóbíur. Ef ég hefði fyrirfram vitað hversu vel Skálmöld ætti eftir að ganga hefði ég aldrei tekið þátt. Þess vegna hefur þetta verið gott fyrir mig. Ég hef komist lengra út úr skelinni fyrir vikið,“ segir Björgvin.

Hann segist eflaust stíga inn í ákveðinn karakter þegar hann stígi á svið. „Það er einhver varnar-mekanismi en samt sem áður vil ég aldrei þykjast vera einhver annar en ég er. Við erum allir sex ákveðnir í að gera þetta af einlægni enda stöndum við oft skælbrosandi á sviði. Það er enginn leikur, okkur finnst þetta bara svona gaman. Um leið og þetta hættir að vera gaman hættum við þessu en sem betur fer er þetta ennþá ofboðslega skemmtilegt.“

Viðtalið í heild sinni má lesa hér.