Skólagangan gekk upp og niður, Ingunn var mjög virk og átti erfitt með að sitja kyrr og læra.
„Ég var bara óþekk, með ógreint ADHD og sett í tossabekk. Sagt að ég gæti ekki lært. Ég hef í raun verið alla tíð síðan að afsanna það, meðvitað eða ómeðvitað,“ segir hún.
Ingunn byrjaði að drekka ung og drakk þá illa. Fjórtán ára lenti hún í nauðgun sem hún bar ein með sér í þögn.
„Ég var að drekka og fann fyrir mikilli skömm, eins og flestir þolendur. Ég drakk ekki í einhver ár eftir þetta því ég vildi ekki missa stjórn á aðstæðum,“ segir hún.
Nítján ára gömul fór Ingunn í sína fyrstu og einu meðferð. „Ég byrjaði snemma og hætti snemma, sem betur fer,“ segir hún.
Ingunn flúði í vinnu og er vinnualki, eins og hún orðar það sjálf.
Eftir tvö alvarleg slys, veikindi og mikið álag sem leiddi til þess að hún var neydd í veikindaleyfi fór hún að meta lífið á aðeins annan hátt: Lífið er ekki bara vinna, þjösna sér út og vera svo að drepast úr verkjum þangað til þú mætir aftur í vinnuna.
„Ég fékk að fara í gegnum Virk og lærði helling þar. Ég fékk aðstoð við að setja saman plan fyrir nýtt consept sem er að fara af stað,“ segir hún.
Ingunn leitaði til lækna hérlendis og alls kyns gúrúa erlendis líka sem fara óhefðbundnar leiðir. Í dag er lífið svo sannarlega á réttri leið, eftir mikla vinnu, sjálfsvinnu og finna það út hvað gefur manni mest, ekki bara í aðra hönd, heldur líka í hjartað.
