Óhætt er að taka undir með Einari Þorsteinssyni borgarstjóra sem kvaðst í vikunni vera orðinn þreyttur á tuðinu í borgarstjórnarliði Sjálfstæðisflokksins sem hefur hagað sér eins og pólitísk viðundur sem þverskallast við jafnt almæltum tíðindum og almennri skynsemi. Bara til að vera á móti. En dagskipunin er að tregðast við og sýna þverúð. Barasta fara ekki úr fýlunni.
Og gildir einu þótt forystumenn flokksins og foringjar hans í öllum öðrum sveitarfélögum á höfuðborgarsvæðinu sjái eitt og sama ljósið í úrlausn umferðarvandans á suðvesturhorninu. Rétt eins og allir aðrir sem hafa kynnt sér þá miklu áskorun til hlítar. Nei. Það skal áfram setið við sinn keip. Eins og fýlugjarnir forréttindapésar sem kunna það eitt að sífra og væla, fái þeir ekki sínu framgengt.
En þetta er engin pólitík. Þetta er þvergirðingsháttur. Og liður í því að vera á móti einu og öllu af því að það er pólitískur ómöguleiki á að sætta sig við að vera í minnihluta, árum og áratugum saman, og sjá að samstaðan er jafn mikil innan meirihlutans og hún er vandfundin í þeirra eigin röðum.
„Með gildum rökum og þrautseigju hefur borgarfulltrúum meirihlutans tekist að ná pólitískri samstöðu ríkis og sveitarfélaga í þessum mikilvæga málaflokki.“
Á meðan blasir við stórsigur Framsóknarflokksins, Pírata, Samfylkingarinnar og Viðreisnar í borgarstjórn. Með gildum rökum og þrautseigju hefur borgarfulltrúum meirihlutans tekist að ná pólitískri samstöðu ríkis og sveitarfélaga í þessum mikilvæga málaflokki. Þar standa allir saman sem einn maður. Og það er af því að jafnt Bjarni Benediktsson og Dagur B. Eggertsson vita að samþættar aðgerðir þar sem aukin áhersla verður lögð á fjölþættar almenningssamgöngur er eina leiðin út úr þeim ógöngum sem umferðarstíflan sýnir á suðvesturhorninu. Og það krefst kostnaðarsamra framkvæmda. Svo skiptir tugum milljarða. Jafnvel meira. Og þótt eðlilegt sé að efast um og gagnrýna þær tölur – og sýna nauðsynlegt og réttmætt aðhald í þeim efnum, þá er það út úr öllum vitrænum veruleika að láta sér ekki segjast og vilja einkabílnum áfram allt.
Sá kostur er beinlínis lífskjaraskerðing. Og ekkert minna en til frambúðar. Það merkir tveggja tíma hangs í einkabílum á hverjum einasta vinnudegi, fram og til baka, árið um kring. Á að giska fimmtán sólarhringar á ári inni í bíl. Og það felst í því hrein og klár mannfyrirlitning að vilja höfuðborgarbúum slíkt hlutskipti í ört vaxandi samfélagi.
Staðreyndir blasa við. Og þær ber að taka alvarlega. Á síðustu fimm árum hefur íbúum í Reykjavík, Seltjarnarnesi, Kópavogi, Garðabæ, Hafnarfirði og Mosfellsbæ fjölgað samtals um ríflega tuttugu þúsund og bifreiðum sem þeim mannfjölda fylgja um fimmtán þúsund. Það bætast með öðrum orðum nærri sjötíu bílar á viku við umferðarþungann á höfuðborgarsvæðinu.
Og það er dýrt spaug að haga sé eins og pólitískir kjánar frammi fyrir þessum ósköpum.
