Sif Sigmarsdóttir fagnar um þessar mundir tuttugu ára afmæli sínu sem pistlahöfundur. Þrátt fyrir stinga á ýmsum kýlum samfélagsins í pistlum sínum hefur hún nánast aldrei lent í „reiða hvíslaranum“, aðilum sem reyna að þagga niður í óþægilegum röddum með því að veita þeim tiltal, eða jafnvel hóta, fjarri augum og eyrum annarra.
Dæmi um atferli slíkra hvíslara er framganga Andrés Magnússonar, fulltrúi ritstjóra á Morgunblaðinu, sem reyndi segja Kolbrúnu Bergþórsdóttur, blaðakonu við sama miðil, til og biðja hana um að gæta orða sinna í komandi pistlum sínum. Kolbrún tók athugasemdum Andrésar allt annað en vel og lét hann heyra það svo eftir var tekið á ritstjórnarskrifstofu Morgunblaðsins, sem og á skrifstofum annarra miðla.
Í þessu samhengi gerir Sif það að umtalsefni í nýjasta pistli sínum að hún hafi sjálf nýlega fengið skilaboð frá lesanda sem skammaði hana fyrir pistil sem tengdist ástvini sínum.
„Nýverið bárust mér persónuleg skilaboð frá lesanda sem skammaði mig fyrir pistil, sem ég skrifaði fyrir allnokkru í Heimildina, og krafðist þess að ég bæðist afsökunar á skoðun minni. Slíkt hefði ekki heyrt til tíðinda ef ekki væri fyrir þær sakir að reiða hvíslið barst frá maka stjórnmálamanns, sem fannst að lífsförunauti sínum vegið.
Nokkuð hefur borið á því að undanförnu að fólk sem starfar við fjölmiðla færi sig yfir í stabílli störf almannatengla og PR-fulltrúa. Ég skal játa það; mín er freistað. En þangað til ég stíg skrefið til fulls er hér ókeypis PR ráð handa mökum stjórnmálafólks.
Hefðu skilaboðin endað í persónulegu pósthólfi smellþyrstari pistlahöfundar en undirritaðrar hefði maka reiða hvíslarans eflaust beðið annasöm vika – kannski álíka annasöm og vika Andrésar Magnússonar.
En þar sem ég er þeirrar skoðunar að frambærilegt stjórnmálafólk eigi ekki að líða fyrir dómgreindarbresti maka sinna segi ég þessu fréttabréfi lokið,“ skrifar Sif.
