Kolbrún Bergþórsdóttir, ræddi borgarpólítík í pistli sem birtist í Fréttablaðinu í dag. Hún benti á nýja könnun blaðsins sem benti til þess að meirihluti borgarstjórnar mælist þar með 58 prósenta fylgi, en ef það myndi reynast rétt myndu þeir bæta við sig þremur borgarfulltrúum. Hún segir að minnihlutinn geti sjálfum sér um kennt, þar sem hann hafi stundað „vonda pólitík“.
„Nýleg könnun Fréttablaðsins sýnir að flokkarnir í meirihluta borgarstjórnar mælast nú með 58 prósenta fylgi og myndu bæta við sig þremur fulltrúum. Þessi niðurstaða hlýtur að vera minnihlutanum töluvert áfall, en hann getur sjálfum sér um kennt. Hann hefur stundað vonda pólitík. Það er reyndar smá sárabót fyrir Sjálfstæðismenn að Sjálfstæðisflokkurinn er samkvæmt þessari könnun stærsti flokkurinn í borginni en hefur þó tapað fylgi frá kosningum.“
Kolbrún segir að málefnaleg gagnrýni sé henni ekki efst í huga er hún hugsi um Sjálfstæðisflokkinn í borginni. Hún segir þó eina undantekningu á því, en það sé Hildur Björnsdóttir, sem sé „skynsöm“ í gagnrýni sinni.
„Viðbrögð oddvita Sjálfstæðisflokksins, Eyþórs Arnalds, voru næsta hláleg en hann sagði að borgarfulltrúar flokksins hefðu í störfum sínum lagt upp með að vera með málefnalega gagnrýni. Málefnaleg gagnrýni kemur sannarlega síst af öllu upp í hugann þegar horft er á málflutning Sjálfstæðismanna í borginni. Með einni undantekningu þó. Hildur Björnsdóttir hefur stundað áberandi málefnalega gagnrýni á meirihlutann. Hún er yfirveguð og skynsöm í gagnrýni sinni og stundar ekki þá vondu pólitík að vera á móti málum mótherja bara til að vera á móti.“
Þá ræðir hún einnig aðra flokka minnihlutans, líkt og Miðflokkinn. Hún segir að markmið þeirra virðist stundum vera að ergja borgarbúa. Kolbrún segir að Vigdís Hauksdóttir, borgarfulltrúi Miðflokksins, sé líklega „mesta hávaðamanneskjan í íslenskri pólitík“, en ásakanir hennar eru að mati Kolbrúnar heldur þreyttar.
„Upphrópanir hafa í miklum mæli einkennt málflutning minnihlutans í borginni og þar ganga Sjálfstæðismenn í takt við fulltrúa Miðflokksins og Flokks fólksins. Talað er eins og meirihlutinn í borginni leggi beinlínis metnað sinn í að ergja borgarbúa á allan mögulegan hátt, eins og með því að vilja draga þá út úr einkabílnum og þvinga upp á þá borgarlínu. Minnihlutinn lætur svo eins og tilvist göngugatna sé meðvitað bragð meirihlutans til að leggja stein í götu verslunarreksturs í miðborginni. Hvernig í ósköpunum er hægt að flokka svona tal sem málefnalega gagnrýni?
Í áðurnefndri skoðanakönnun tapar Miðflokkurinn fylgi en borgarfulltrúi hans, Vigdís Hauksdóttir, er sennilega mesta hávaðamanneskjan í íslenskri pólitík. Þegar borgarstjórinn, Dagur B. Eggertsson, á í hlut sér hún spillingu og subbuskap í hverju horni. „Úlfur, úlfur,“ hrópar hún við engar undirtektir kjósenda. Reglulegar ásakanir hennar um pólitískar ofsóknir og margs konar einelti í sinn garð vekja sömuleiðis þreytuviðbrögð. Það er Vigdísi heldur engan veginn til framdráttar að hún skuli kjósa á fundum borgarstjórnar að snúa baki í manneskju sem henni semur ekki við. Slíkt framferði ber vott um vanstillingu.“
Að lokum segir Kolbrún að eflaust sé lítið gaman fólgið í því að vera í minnihluta í pólitík, en vilji minnihlutinn snúa stöðunni við verði hann að stunda vandaðri pólitík.
„Líklega er ekkert óskaplega gaman að vera í minnihluta í pólitík, allavega ekki eins og að vera í meirihluta og fá að leggja línur og taka ákvarðanir. En þarna á við, eins og svo oft í lífinu, að hyggilegt er að bera harm sinn í hljóði. Minnihlutanum virðist vera það ómögulegt og hann getur ekki leynt gremju sinni og sárindum yfir hlutskipti sínu. Sennilega er kominn tími fyrir einhverja þar að leita sér að annarri vinnu.
Ef minnihlutinn í borginni ætlar sér að vinna traust borgarbúa þarf hann að stunda vandaðri pólitík en hann gerir. Fyrst er að láta af óhemjuganginum og temja sér meiri stillingu og yfirvegun í málflutningi. Þá, en ekki fyrr, verður hægt að tala um málefnalega gagnrýni.“
