Ég var að flakka milli sjónvarpsstöðva kvöld eitt og sá þá að í sænska sjónvarpinu var verið að sýna uppistand með Joan heitinni Rivers. Ég gat ekki látið þann þátt framhjá mér fara. Ég er staðfastur aðdáandi Joan Rivers og er ekki frá því að hún sé besti uppistandari fyrr og síðar. Ég græt af hlátri þegar ég hlusta á hana en þar sem ég er í eðli mínu borgaralega þenkjandi tek ég einnig nokkur andköf. Brandarar Joan Rivers eru alls ekki fyrir þá allra viðkvæmustu. Þannig þarf maður að koma sér í ákveðnar stellingar ef maður ætlar að hlusta á hana.

Í þessum þætti var Joan í essinu sínu, hafði unun af að ganga fram af áheyrendum sem nutu þess að láta ögra sér. Hún hæddist að öllu og öllum, og líka að sjálfri sér. Hún klæmdist og jós úr sér svívirðingum en var um leið svo drepfyndin að maður engdist um af hlátri. Salurinn veinaði allan tímann. Þetta var sannarlega hressandi kvöldstund.

Joan var ekkert heilagt. Pólitísk rétthugsun fékk alltaf á baukinn, og það réttilega, þegar Joan mætti til leiks. Sumir verða önugir með aldrinum, en ekki Joan sem var alltaf jafn fyndin. Þegar hún lést óvænt 81 árs var sannarlega ástæða til að syrgja. Hún lifir samt í þáttum eins og þeim sem sænska sjónvarpið sýndi á besta sýningartíma. Við aðdáendur hennar þökkum fyrir okkur.