Stjórnmálaflokkarnir eru, eins og þjóðin, að búa sig undir kosningar, þótt þeir séu misvel í stakk búnir til að leggja verk sín í dóm þjóðarinnar. Sjálfstæðisflokkurinn siglir nokkurn veginn lygnan sjó meðan Samfylkingin og Björt framtíð eru rústir einar, Píratar virðast skipulags- og agalausir og Framsóknarflokkurinn á í erfiðleikum vegna óljósrar stöðu formannsins. Ýmislegt bendir til að erfitt verði að mynda ríkisstjórn eftir kosningar. Katrín Jakobsdóttir, Oddný G. Harðardóttir og Birgitta Jónsdóttir, fulltrúar þriggja stjórnarandstöðuflokka, Vinstri grænna, Samfylkingar og Pírata, hafa ekki auðveldað málið með yfirlýsingu um að flokkar þeirra muni ekki starfa með Sjálfstæðisflokknum.
Stjórnmálaflokkar sækjast eftir ábyrgð en þeir verða líka að valda ábyrgðinni. Það er hvorki ábyrgðarfullt né skynsamlegt að útiloka fyrirfram kosti til stjórnarmyndunar – nema viðkomandi flokkur sé fasistaflokkur og það er Sjálfstæðisflokkurinn ekki. Sjálfstæðisflokkurinn er flokkur sem nýtur mikils fylgis og er stærsti eða næststærsti flokkur landsins í skoðanakönnunum og ekkert bendir til að það mun breytast eftir kosningar. Það má finna ýmsa galla við Sjálfstæðisflokkinn, eins og til dæmis þjónkun við útgerðarauðvaldið, en ekki er hann með öllu ótækur flokkur.
Með því að hafna samstarfi við Sjálfstæðisflokkinn eru fulltrúarnir þrír að boða vinstri stjórn undir forystu Katrínar Jakobsdóttur. Ekki er ástæða til að efast um hæfni Katrínar, hún hefur margsýnt að hún er traustsins verð og yrði glæsilegur forsætisráðherra. Vonandi yrðu afturhaldsöflin í Vinstri grænum um leið til friðs og færu ekki að koma á boðum og bönnum hér og þar og alls staðar.
Merkilegt er að fulltrúarnir þrír útiloka ekki samstarf við Framsóknarflokkinn, þótt ljóst sé að þeir hafi engan áhuga á að starfa með Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni í ríkisstjórn. Ástæðan er örugglega von um að formannsskipti verði í Framsóknarflokknum. Þessir þrír flokkar geta vel hugsað sér að vinna með flokki þar sem Sigurður Ingi Jóhannsson, Lilja Alfreðsdóttir eða Eygló Harðardóttir leiða og þætti sú síðastnefnda örugglega besti kosturinn.
Framsóknarflokkurinn er í ákveðnum vanda með Sigmund Davíð í brúnni. Sú skipan þrengir valmöguleika flokksins og útilokar að hann geti auðveldlega valið að starfa með vinstri flokkum í stað þess að halla sér til hægri. Eina von Framsóknarflokksins væri að fara í samstarf með Sjálfstæðisflokki og Viðreisn. Kannski er Viðreisn nú að taka að sér hlutverkið sem Framsóknarflokkurinn sinnti svo lengi, að vera flokkurinn sem aðrir flokkar leita til í stjórnarmyndunarviðræðum.
Skilaboðin sem fulltrúar Vinstri grænna, Samfylkingar og Pírata sendu eru skýr skilaboð um vinstristjórn. Það kemur ekki á óvart hvað tvo fyrrnefndu flokkana varðar, en það kemur á óvart að Píratar, sem tregðast hafa við að skilgreina sig til hægri eða vinstri, skuli hafa tekið af skarið og skilgreint sig sem vinstri sinnað afl. Kjósendur vita þá að hverju þeir ganga greiði þeir flokknum atkvæði.
Útspil þessara þriggja fulltrúa vinstri flokkanna var vanhugsað og ábyrgðarlaust og verður síst til að auðvelda stjórnarmyndun í haust.
