Sumarið 1929 lögðu ellefu menn upp í mikla óvissuför á mótorbátnum Gottu VE 108 til Grænlands með það að markmiði að handsama nokkur sauðnaut og flytja þau til Íslands.
Eftir mikil ævintýri á sjó, ís og landi sneri áhöfnin aftur tæpum tveimur mánuðum síðar með sjö sauðnautskálfa. Ekki er þó hægt að fullyrða að þeim hafi farnast vel á Íslandi og fór þessi tilraun til sauðnautaræktunar fljótt í súginn, eins og fram kemur í nýrri bók Halldórs Svavarssonar, Grænlandsför Gottu.
Þau voru sjö saman, dauðskelkuð og umkomulaus og mynduðu eðli sínu samkvæmt varnarvegg enda óvön því að vera til sýnis á almannafæri líkt og þessa síðsumardaga á Austurvelli árið 1929. Það voru ekki bara Reykvíkingar sem fjölmenntu á sýninguna, fólk dreif víða að, enda höfðu Íslendingar ekki séð sauðnaut áður.
„Ég man eftir Gottu sem strákur og að hafa heyrt talað um þessa frægu Grænlandsför hennar,“ segir Halldór í samtali við Morgunblaðið. „Ég vissi samt lítið um hvað málið snerist fyrr en ég fór fyrir nokkrum árum að fletta gömlu Bliki, sem er ársrit Gagnfræðaskóla Vestmannaeyja. Þar var lauslega sagt frá þessu ævintýri og það kveikti í mér.“
Halldór tekur sérstaklega fram að bókin sé öll unnin upp úr frásögnum þeirra sem voru þarna á sínum tíma, að ekki sé fyllt í neinar eyður eða grísað á staðreyndir með heimildavinnunni. Þar sem Halldór er grúskari af Guðs náð fór hann að leita að heimildum en komst fljótt að raun um að ekki er sérlega margt til um ferðina. „Fátt hefur verið skrifað um þessa ferð gegnum tíðina sem helgast fyrst og fremst af tvennu. Annars vegar vegna þess að ekki ríkti einhugur um þessa ferð á sínum tíma og margir töldu hana feigðarflan og hins vegar fyrir þær sakir að það hefur löngum verið eðli íslenskra sjómanna að gera lítið úr stórræðum sem þeir lenda í,“ segir hann.
