Þetta segir Birgir í aðsendri grein í Morgunblaðinu í dag en á dögunum var greint frá því að hann væri með frumvarp í vinnslu þar sem próf í íslensku verður gert að skilyrði fyrir því að hægt sé að afla sér réttinda til aksturs leigubíla.
Þetta vakti talsverða athygli og skrifaði Eiríkur pistil þar sem hann gagnrýndi áformin harðlega.
„Ég hef undanfarið beðið í angist eftir því að eitthvað af þessu tagi myndi gerast – að íslenskan yrði notuð opinberlega og á óskammfeilinn hátt sem vopn í þeirri útlendingaandúð sem hér er miskunnarlaust alið á þessa dagana,“ sagði Eiríkur meðal annars og benti á að ekki væri gerð krafa um íslenskukunnáttu fólks í margvíslegum þjónustustöfum, til dæmis í verslunum og á veitingastöðum eða á hjúkrunarheimilum.
Birgir segir í pistli sínum í dag að ofurvald ensku sé stærsta ógnin sem steðjar að íslensku sjálfstæði um þessar mundir.
„Hætt er við því að íslenska þjóðin glati fullveldi sínu ef ekkert verður að gert. Það er hagur íslensku að innflytjendur læri málið, segir Ármann Jakobsson, formaður Íslenskrar málnefndar og prófessor í íslenskum bókmenntum fyrri alda við Háskóla Íslands. Þetta er okkur alvarleg áminning,“ segir Birgir áður en hann tekur fyrir gagnrýni Eiríks.
Próf í íslensku verði gert að skilyrði: Dæmi um 150 þúsund króna gjald frá Keflavík til Reykjavíkur
„Eiríkur Rögnvaldsson, fyrrverandi prófessor í íslensku, sem virðist lítið hafa fyrir stafni á eftirlaunum annað en að tala íslenskuna niður, hefur ekki sömu áhyggjur af stöðu tungumálsins,“ segir Birgir og rifjar upp að hann hafi verið andvígur frumvarpi um mannanöfn sem var lagt fram á Alþingi 2020. Frumvarpið varð ekki að lögum.
„Í frumvarpinu stóð til að heimila öllum að taka upp ættarnafn. Afleiðingin hefði orðið sú að okkar helsta sérkenni, að hver kenni sig við föður eða móður, hyrfi smátt og smátt. Fyrirhuguð breyting á mannanafnalöggjöf hefði einnig haft neikvæð áhrif á íslenskuna. Nöfn og beyging þeirra eru jafn mikilvæg og allur annar íslenskur orðaforði. Riðlist beygingarkerfið fer að hrikta í stoðum íslenskrar tungu. Íslensk mannanöfn eru hluti íslensks máls og því er það stór þáttur í verndun málsins að íslensk mannanöfn samræmist íslensku beygingarkerfi. Þetta hefur okkar helsti sérfræðingur í mannanöfnum, dr. Guðrún Kvaran, bent á. Prófessor Eiríkur fann málflutningi mínum í mannanafnamálinu allt til foráttu. Sakaði hann mig um „fáfræði“, „belging“ og „vera úti á túni“.“
Birgir segist að sjálfsögðu bera virðingu fyrir prófessornum fyrrverandi þó hann hafi „reglulega uppi stóryrði í minn garð þegar ég tjái mig um íslenskuna“ eins og hann orðar það.
„Ég erfi það ekki við hann en tel að hann ætti ef til vill að huga betur að skyldum sínum við íslenska tungu.“
Birgir bendir á að hann sé með í smíðum þingsályktunartillögu um að RÚV verði falið að framleiða kennsluþætti í íslensku fyrir ung börn.
„Þættirnir myndu fara yfir íslenska stafrófið, einföld orðtök og orðatiltæki svo eitthvað sé nefnt. Þeir yrðu síðan sýndir í barnasjónvarpi RÚV og gætu til að mynda reynst hjálplegir þeim börnum þar sem íslenska er ekki móðurmál heimilisins. Við vinnslu þingsályktunarinnar ákvað ég að hringja í prófessor Eirík og spyrja hann að því hvort honum litist ekki vel á tillöguna og hvort hann hefði ekki einhver góð ráð handa mér. Svo reyndist ekki vera. Eiríki leist ekkert á tillöguna og hafði almennt neikvætt viðhorf gagnvart henni. Ég bað hann þá að benda mér á einhverja íslenskumanneskju í Háskólanum sem gæti aðstoðað mig við greinargerðina. Eiríkur gerði það. Ég hafði síðan samband við viðkomandi, en sú hin sama þurfti nokkra daga umhugsunarfrest og sagði svo nei,“ segir Birgir í grein sinni.
Birgir segir að fyrirmyndin að leigubílafrumvarpinu svokallaða komi frá Danmörku þar sem próf í dönsku er skilyrði í öllum farþegaakstri.
„Er almennt litið svo á að breytingar á lagaumhverfi leigubifreiða hafi tekist best í Danmörku á Norðurlöndunum. Nú sakaði prófessorinn mig um að leggja til „að íslenskan yrði notuð opinberlega á óskammfeilinn hátt sem vopn í útlendingaandúð“.“
Birgir ætlar ekki að láta þessa gagnrýni á sig fá.
„Ég mun að sjálfsögðu áfram standa vörð um íslenskuna og læt ekki prófessorinn fyrrverandi trufla mig í því, enda lít ég svo á að þetta sé ein af frumskyldum mínum sem þingmanns. Fróðlegt verður að fylgjast með viðbrögðum prófessorsins næst þegar ég legg orð í belg um varðstöðu fyrir okkar einstaka og dýrmæta tungumál. Það skyldi þó ekki vera að prófessorinn á eftirlaunum uni því misjafnlega að maður á öðrum væng hins pólitíska litrófs en hann sjálfur skuli koma íslenskunni til varnar og vilji veg hennar sem mestan.“
