Guðmundur Karl Brynjarsson er einn af þeim þremur sem hefur fengið flestar tilnefningar til embættis biskups Íslands. Þessi hógværi Suðurnesjamaður hefur ekki alltaf gengið á guðs vegum og um tíma tók hann biblíutextann full bókstaflega. En hann er ekki hræddur við að endurskoða sjálfan sig og verða farvegur fyrir gott fólk að vinna góð verk innan kirkjunnar.
Við hittum séra Guðmund fyrir í Lindakirkju í Kópavogi, þar sem hann hefur þjónað í rúm tuttugu ár. Hann tekur á móti okkur með Marvin, sjö vetra vinalegum rakka og leiðir okkur um kirkjuna.
Hvað er mest gefandi við þetta starf?
„Það er mjög gefandi að fá að starfa með öllu þessu góða fólki hérna. Mér finnst gaman að pæla í prédikunartextanum, útskýra hann og túlka til nútímans, fermingarbörnin eru frábær og skírnir skemmtilegar.“
En erfiðast?
„Erfiðustu augnablikin eru í kringum svipleg andlát, sérstaklega þegar ungt fólk fellur frá og börn,“ segir Guðmundur. „Sálgæsla reyndist mér um tíma nokkuð þungur baggi. Mér fannst að ég þyrfti að leysa úr öllum málum þeirra sem leituðu til mín í sálgæslu og þótti ég vera algjör lúser því ég hafði ekki svör á reiðum höndum við öllu. Það var mér opinberun einn daginn á námskeiði og heyrði sagt að við bærum ekki ábyrgð á velferð skjólstæðinga okkar. Við gerum eins og við getum. Þetta er einfaldur sannleikur, sem ég vissi auðvitað innst inni en fannst það ekki gilda um mig. Það var samt eins og ég væri sleginn utanundir að heyra þetta og það létti mér mjög mikið aðkomu mína að sálgæslu.“
Þetta brot er hluti af helgarviðtali við Guðmund, viðtalið má lesa í heild sinni hér:
Guðmundur var pönkari en vill nú verða biskup – „Sumum fannst það pirrandi að ég skuli hafa hætt að djamma“
