Mitt í hálfgerðri hörmungatíð í kvikmyndahúsunum skýtur óvænt upp mynd sem er skemmtileg og snjöll. Þetta er teiknimyndin Inside Out sem segir einfalda sögu um stelpu sem flytur með fjölskyldu sinni frá Minnesota til San Francisco og líkar það illa.

En það er ekki nema brot af sögunni, því myndin fjallar um tilfinningar: Gleði, sorg, reiði, ótta, óbeit. Tilfinningarnar eru túlkaðar með persónum inni í kolli stúlkunnar, og við sjáum hvernig þær togast á. Við fáum að sjá að sorg þarf að upplifa, hversu vont er að bæla hana niður, hvernig minningar sem eru góðar og glaðar geta líka framkallað sorg vegna þess að þær vekja eftirsjá eftir liðnum tíma.

Það er sýnt hvernig minningar í lífi barns hverfa í hyldýpi gleymskunnar og koma ekki aftur – söguhetjan er ellefu ára stelpa – en það er líka skoðað ofan í undirmeðvitundina og svo er afar spaugilegur kafli um tilurð drauma.

Líklega er þetta heimspekilegasta mynd sem hefur verið í bíó lengi – og það teiknimynd frá Pixar og Disney. Virðist eiginlega óhjákvæmilegt að hún sé sýnd í heimspekitímum í skólum framvegis og rædd þar í þaula.