Eitt af því sem sker í augu varðandi skýrslu rannsóknarnefndar er hversu stjórnsýslan hér virðist hafa verið léleg.

Skýrslan nefnir sérstaklega þá hefð sem hefur myndast að foringjar stjórnmálaflokka sem starfa saman í samsteypustjórn ráða í raun lögum og lofum – án þess að þessir stjórnarháttum séu með neinum hætti markaðar reglur eða umgjörð.

Svona hefur þetta bara verið  um langt skeið og er enn.

Öll samskipti innan efsta lags stjórnkerfisins virðast líka hafa verið með eindæmum skrítin. Hlutir eru ekki skráðir, menn eru að ræðast saman í síma, það er engin eftirfylgni, ábyrgðin er mjög óljós.

Það ruglar kerfið svo enn þegar mjög mikilvægur embættismaður á svona tímapunkti, eins og formaður bankastjórnar Seðlabankans, er fyrrverandi stjórnmálamaður. Í áliti nefndarinnar kemur fram að það sé vond ráðstöfun.  Það er eiginlega alveg makalaust hvernig ólánlegur viðskiptaráðherra er útilokaður frá fundum. Hann þarf samt að bera sína ábyrgð. Lagaleg ábyrgð utanríkisráðherrans og formanns Samfylkingarinnar er hins vegar óljósari vegna þess sem segir fremst í pistlinum; það er verið að stjórna landinu með aðferðum sem eiga enga stoð í lögum – og geta ekki talist annað en afleit stjórnsýsla. En hin pólitíska ábyrgð er stór.

Annars virðist geta orðið nokkur hreinsun með þessari skýrslu; það sem Grikkir nefndu kaþarsis.  En þá þurfa menn að velta fyrir sér efni hennar af alvöru, draga ályktanir og fara eftir þeim, en ekki láta þráhyggjufólk, hagsmunaaðila og spunalækna hlaupa með sig í gönur.

Því hugsanlega er hún mikilvægasta plagg í íslenskri stjórnmálasögu – og getur jafnvel orðið undirstaða undir nýrri og betri þjóðfélagsskipan.

Samt er dálítið dæmigert að enginn sem kom fyrir nefndina vildi gangast við ábyrgð sinni.