Mér hefur þótt Kolbrún Bergþórsdóttir vinkona mín heldur lin í afstöðu sinni til fjárglæframannanna sem settu landið á hausinn og stjórnmálamanna sem gerðust meðreiðarsveinar þeirra og hjálparkokkar.

En ég er nokkuð sammála pistli sem hún skrifaði í Moggann í gær. Við erum engu bættari með því að nota orð eins og landráð og föðurlandssvik.

Þetta eru orð sem menn eru teknir að hrópa á andstæðinga sína í tíma og ótíma, og verða loks að merkingarlausu gelti.

„Þingmaður Framsóknarflokksins ætti að gæta að sér og hætta að tala í ofstækisfullum upphrópunarstíl um föðurlandssvikara. Reyndar hefur orð eins og þetta heyrst of oft upp á síðkastið, eins og orðið landráðamaður, og er engum til sóma sem það notar. Menn geta lika verið ósammala þeim sem vilja ganga i Evrópusambandið. Menn geta skammað útrásarvíkinga, bankastjóra, stjórnmálamenn og hverja sem er. En að kalla þá landráðamenn og föðurlandssvikara ber vott um ofstækisfulla heift sem á ekkert erindi í opinbera umræðu. Við lifum ekki i andrúmslofti seinni heimsstyrjaldar.“

Svo er spurningin hvort smá föðurlandssvik séu ekki í lagi.

Fátt er ógeðslegra en að elta þjóð sína út í hvaða vitleysu sem er. Það viðhorf heitir á ensku my country right or wrong og getur leitt af sér stórkostlegar ranghugmyndir og hörmungar.

Rithöfundurinn meinfyndni Brendan Behan sagði einhvern tíma – hann var írskur, af þjóð sem lengi full af furðulegum og eyðileggjandi hugarórum:

„An author´s first duty is to let down his country.“

(Það er reyndar áhugavert að skoða höfundarverk Halldórs Laxness í þessu ljósi, því ansi oft var hann sakaður um að svíkja þjóð sína með opinskáum lýsingum á göllum hennar, meinlokum og ranghugmyndum.)