Ein af vinsælustu fréttunum á DV í vikunni fjallaði um unga konu á samfélagsmiðli sem var kölluð hóra. Svarthöfði hefur tekið eftir þessari ungu konu áður, en hún virðist ætla að meika það á kynþokka. Eins og svo margir forfeður hennar.

Það hefur eitt angrað Svarthöfða í röksemdarfærslu ungu konunnar. Hún segir að nekt sé tabú og vill berjast gegn ritskoðun samfélagsmiðla á kvenlíkamanum og væntanlega gera nekt þá bara að eðlilegasta hlut í heimi.

Þessi röksemdarfærsla veldur Svarthöfða eilitlum áhyggjum. Svarthöfði veltir nefnilega fyrir sér hvenær í ósköpunum nekt varð tabú á Íslandi. Í langan tíma, langt áður en unga konan tók sinn fyrsta andardrátt utan móðurkviðar, hefur varla verið hægt að horfa á íslenskt sjónvarpsefni eða kvikmyndir án þess að einhver sé nakinn. Og oft eru margir naktir. Mannslíkamar í öllum stærðum og gerðum, ófilteraðir og stundum yfirlýstir. Íslendingar sturta sig líka naktir áður en þeir fara í sund. Sturta sig eftir líkamsrækt. Við ölumst upp við að vera nakin með öðrum af sama kyni, sjá fjölbreytileikann í líkamsgerðum og kippa okkur ekkert sérstaklega upp við það.

Nú hefur greinilega orðið breyting á. Unga kynslóðin lítur á nekt sem tabú, keppist um að selja kynþokka sinn og er hugsanlega minna í því að sturta sig á almannafæri svo glansmyndin á samfélagsmiðlum brotni ekki í þúsund mola. Svarthöfa finnst þetta mikið áhyggjuefni. Þróun sem þarf að snúa við. Hvenær varð allt svona brenglað?