Í samfélagi þar sem gerist lítið finnur fólk sér stundum einkennileg umræðuefni.

Nú er það umræðan um hvort opinberir starfsmenn sem dvelja á erlendum hótelum megi horfa á þartilgerðar klámrásir.

Ætli séu mikil brögð af því að ríkisstarfsmenn séu að góna á klám og láta skattgreiðendur borga? Eða er hugmyndin að þeir megi heldur ekki horfa á klám þó þeir borgi sjálfir?

Einu sinni opinber starfsmaður, alltaf opinber starfsmaður. Líka á nóttinni.

Þarf íslenska ríkið að taka saman lista um hótel út um allan heim þar sem ekki eru klámrásir? Í sumum löndum gætu þau verið vandfundin, en þá má alltaf benda á farfuglaheimili eða tjaldstæði.

Svo eru náttúrlega ennþá ágengari spurningar varðandi kynlífsþjónustu: Hefur einhver opinber starfsmaður pantað sér vændiskonu – látið ríkið greiða fyrir eða borgað sjálfur?

Það er samt ekki ekki bara grín að vera á hótelum í embættiserindum. Hér má benda á það sem Proust hefur að segja um angist þess sem gistir einn á hóteli og vaknar um miðja nótt. Rétt er að taka fram að Proust hafði mjög fjörugt hugarflug þegar sjúkdómar voru annars vegar. Það er eiginlega ekki vitað hvað amaði að honum – en hann dó samt úr því.

„Bráðum tólf. Hér er það að hinn sjúki sem hefur neyðst til að takast ferð á hendur og nátta sig á framandi hóteli vaknar í kvalakasti og gleðst yfir að sjá ljósrönd dagrenningar við dyrnar. Hvílíkur léttir, það er kominn morgunn! Eftir andartak verður þjónustufólkið komið á stjá, hann getur hringt og honum verður komið til hjálpar. Vonin um linun eykur honum þrek til að þjást. Rétt í þessu telur hann sig greina fótatak; það færist nær, en fjarlægist síðan. Og ljósröndin undir hurðinni slökknar. Það er miðnætti; slökkt hefur verið á gasinu, síðasti þjónninn á bak og burt og hann horfir fram á heila þjáningarnótt einn og yfirgefinn.“ (Leiðin til Swann, þýð. Pétur Gunnarsson)