Það er þetta með forsetaframboð.

Það er ekki auðvelt að taka af skarið og bjóða sig fram eftir að sami forsetinn hefur setið í sextán ár. Það er afskaplega lítil reynsla sem hægt er að byggja á – og það er svo stóreinkennilegt að aldrei í sögu lýðveldisins hefur komið fram alvöru framboð gegn sitjandi forseta.

Í raun er það ótrúleg staðreynd – sýnir að skilningur okkar á embættinu hefur kannski ekki verið sérlega lýðræðislegur. En nú þegar Ólafur Ragnar Grímsson hefur breytt embættinu frá því sem hefðin var, líkega varanlega, er tæpast við því að búast að sitjandi forsetar geti setið fjölda kjörtímabila óáreittir.

En það var tímasetningin sem ég ætlaði að velta fyrir mér – hvernær er best að tilkynna framboð? Líklega ekki of snemma, þá getur skapast ákveðinn leiði – í því ástandi sem ríkir núna gæti jafnvel verið snjallt að koma seint og óvænt inn í baráttuna. Koma utan af kanti og inn á völlinn.

Hins vegar er hún dálítið spennandi hugmyndin að einhver taki sig beinlínis til og fari gegn Ólafi Ragnari meðan hann er að hugsa sig um – að einhver frambjóðandi sýni alvöru kjark og hjóli bara beint í forsetann.