Knattspyrnusamband Norður- og Mið-Ameríku, hafnaði umsókn knattspyrnusambands Grænlands um aðild í gær. Stefán Pálsson, sagnfræðingur sem einnig er vel að sér í málefnum knattspyrnunnar, ræddi málið við Morgunútvarp Rásar 2 í morgun.

„Þeir eru rangir menn á röngum tíma,“ sagði hann í upphafi umræðunnar. „Grænlendingar hafa alveg bullandi fótboltaáhuga. 11 prósent þjóðarinnar eru skráðir knattspyrnumenn hjá knattspyrnusambandinu.“

Grænlendinga dreymir um að eiga viðurkennd landslið en það gengur ekki nema knattspyrnusambandið fái inn hjá álfusambandi. Áður hafði því verið hafnað af evrópska knattspyrnusambandinu, UEFA.

UEFA skellti í lás

„Stóri þröskuldurinn var að Grænlendingar höfðu aldrei völl. Stóra breytingin varð svo þegar FIFA fór að viðurkenna gervigras. Þá fór það að verða möguleiki. Grænlendingar eiga nokkra fína gervigrasvelli og eru áform um það að byggja nokkuð voldugan 2 þúsund manna leikvang í Nuuk, sem myndi uppfylla öll skilyrði,“ sagði Stefán.

„Þá fóru ýmsir að sjá fram á möguleikann á að komast inn í Alþjóðaknattspyrnusambandið og knattspyrnufjölskylduna. En þá þarftu að komast inn í álfusamband. Þar eru tveir möguleikar í stöðunni. Þar sem megnið af flugsamgöngum frá Grænlandi eru til Kaupmannahafnar hefði að mörgu leyti verið auðveldara að fara inn í knattspyrnusamband Evrópu. En sambandið skellti í lás fyrir minni samfélögum um síðustu aldamót. Það var búið að hleypa inn löndum eins og Andorra, San Marínó og Liechtenstein. Þetta eru viðureignir sem fara mjög í taugarnar á mörgum stjórnendum sterkari liðanna. Menn höfðu áhyggjur af því að fjölgun þeirra myndi rýra forkeppnir og vera til vandræða.“

Þegar farinn að leita að leikmönnum í Danmörku

Þá sneru Grænlendingar sér til vesturs og að Norður- og Mið-Ameríkusambandinu. Þar er Grænland meðlimur í handbolta og héldu menn að það yrði borðliggjandi að komast að með fótboltann einnig.

„Þar eru mun slakari skilyrði fyrir því að lönd séu sjálfstæð ríki. Þetta eru mikið til lönd sem eru að hálfu leyti undir Bandaríkjunum, Frakklandi, Bretlandi. Svo það er fullt af fyrirmyndum. Grænlendingarnir voru svo sannfærðir um að þeir myndu fljúga inn að landsliðsþjálfarinn er búinn að vera að fara um Danmörku, leita að mönnum sem eiga grænlenska ömmu og gætu komið til greina. Ég held þeim hafi ekki dottið annað í hug en að þeir yrðu samþykktir. Þess vegna kemur dálítið á óvart að þeir hafi verið kolfelldir, með öllum greiddum atkvæðum,“ sagði Stefán og hélt áfram.

„Eftir því sem ég best veit er það ekki gert með neinum málefnalegum rökum. Það er ekki hægt að benda á að þeir uppfylli ekki skilyrði. Það sem æpir á mann að sé hin raunverulega ástæða er að þetta er ótrúlegt vesen. Maður getur ímyndað sér vandræðin við að skipuleggja ferðalagið frá Gvatemala til Grænlands. Og þetta yrði ekki bara karlalandslið, heldur líka kvennalandslið, unglingalandslið. Það eru vandræði við að skipuleggja mót þar sem eitt landlið getur bara spilað fótbolta fimm mánuði á ári, ferðatíminn, möguleiki á að verða veðurtepptur. Ofan á það er þetta lítið fátækt ríki sem fengi aðgang að sömu sjóðum og aðrir.“

Grænlendingar bíða því enn eftir að eignast viðurkennd landslið og geta tekið þátt í undankeppnum fyrir stórmót.