Bjarni lék allan sinn feril með Stjörnunni. Þegar hann var ungur drengur var félagið ekki af sömu stærðargráðu og það er í dag en það átti hins vegar eftir að stækka.
„Klúbburinn sem ég ólst upp í var ekki stórveldi og ekki í efstu deild á Íslandi. Það voru ekki margir titlar niðri í íþróttahúsi frá fyrri sigrum. Við vorum þriðju deildarlið bæði í fótbolta og handbolta og það hafði aldrei Íslandsmeistaratitill komið í hús,“ segir Bjarni.
„Þetta æxlast þannig að ég er í mjög sterkum árgangi og við verðum fyrstu Íslandsmeistarar í yngri flokkum í handbolta og síðan líka í fótbolta. Við unnum oft í handbolta og fótbolta. Þegar við erum að komast á aldur til að taka þátt í meistaraflokknum, ég er ekki nema sextán ára, byrja ég að spila með liðinu í þriðju deild.“
Leiðin lá hratt upp á við
Síðan fóru hjólin að snúast og uppgangurinn hraður.
„Ég spilaði með liðinu sumarið 1987. Þá vorum við bara eitthvað að gutla í þriðju deild. 1988 vinnum við þriðju deild og þá kemur Jóhannes Atlason til okkar og við förum upp í efstu deild 1989.“
Eftir að liðið komst upp í efstu deild var búin til góð blanda úr yngri og eldri leikmönnum.
„Það tókst mjög vel að sauma saman lið úr þessum ungu strákum. Á tímabili vorum við fimm úr Stjörnunni í drengjalandsliðinu. Svo fengum við til okkar reynda menn sem hjálapaði okkur að búa til gott lið,“ segir Bjarni, en hann á einmitt alls 22 yngri landsleiki að baki fyrir Íslands hönd.
Ekki aftur snúið eftir tæklinguna
Aðeins tvítugur að aldri náði Bjarni merkilegum áfanga hjá uppeldisfélaginu.
„Það kom mér aðeins á óvart að ég hafi bara verið tvítugur þegar ég náði hundrað leikjum með meistaraflokknum. Þetta var ótrúlega skemmtilegur og mótandi tími. Það gekk vel en við lentum líka í áfölllum og féllum á okkar öðru ári í efstu deild. Við fórum aftur upp og vorum nýkomnir upp þegar ég slasaðist 1994 og ég gat ekki spilað eftir það.“
Bjarni lýsir meiðslunum sem bundu enda á knattspyrnuferilinn.
„Þetta var hörkutækling á móti KR. Ég lenti í alvarlegu samstuði. Maður fattaði ekki á þeim tíma hvað maður væri ungur. Ég var í heilt ár að vonast til að komast aftur af stað en það tók langan tíma að greina hvað hafði gerst. Það kom í ljós að brjóskið í ökklanum hafði skemmst svo illa að það myndi aldrei lagast. Það voru auðvitað gríðarleg vonbrigði. Svo er það ekkert fyrr en löngu síðar sem maður áttaði sig á hversu mörgum árum maður væri að tapa.“
„Ég held ég hafi í raun átt bestu árin mín eftir,“ segir Bjarni Benediktsson að lokum.
