Jódís Skúladóttir, fyrrum þingmaður Vinstri grænna, lýsir reynslu sinni af heilbrigðiskerfinu. Jódís er óvinnufær og hefur beðið síðan í júní eftir tíma hjá sérfræðilækni.
„Ég er óvinnufær, á misjafna daga en oftast er ég með undir 50% af mínu þreki. Ég er með mörg og flókin einkenni sem sum hafa fylgt mér árum saman en önnur og alvarlegri dúkkuðu upp í vor. Í tíma hjá sérfræðingi á fimmtudaginn bókaði læknirinn mig í rannsókn á Borgarspítalanum á föstudaginn.“
Jódís segir í færslu sinni á Facebook að stuttu seinna hafi hún fengið þar sem henni var sagt að þar sem læknir yrði að vera viðstaddur væri aðeins hægt að taka á móti henni á mánudegi og henni boðinn tími kl. 9.
„Ég var mætt snemma, skráði mig inn og var sagt að fara í röðina en um 20 manns biðu þar eftir að komast í blóðprufu. Þegar röðin kom að mér leit út fyrir að ég væri að fara í hefðbundna blóðprufu svo ég spurði hvort meiningin væri ekki að læknir væri viðstaddur.“
Hjúkrunarfræðingurinn skoðaði miðana hennar, bað hana að bíða og svo var Jódísi vísað inn í hliðarherbergi, sett í hægindastól og fyrsta blóðprufa af mörgum var tekin.
„En upphófst þá mikil rekistefna um hvað ætti að gera við mig. Kona, sem virtist bæði þreytt og miður sín, tjáði mér að gleymst hefði að gera lækni viðvart um tímabókunina. Einn læknir væri í leyfi, einn hefði sagt upp og sú sem stæði ein eftir væri stödd á Hringbraut og gæti alls ekki komið. Ég bauðst til að fara niður á Hringbraut ef það gæti leyst málið en var tjáð að þar væri ekki aðstaða fyrir svona rannsókn.“
Niðurstaðan var því að Jódís var send heim og einhver mun hafa samband í vikunni og láta hana vita hvenær og hvert hún á að mæta.
„Heilbrigðisstarfsfólkið okkar er uppgefið, það getur ekki hlaupið hraðar. Húsbúnaður og tæki eru úr sér gengin. Ég er bara ein af þúsundum sem þarfnast þjónustu og aðstoðar. Við öll sem búum á biðlistum erum manneskjur sem erum uggandi yfir heilsunni, við erum með verki, við sofum lítið, við erum hrædd og kvíðin.
Einkarekstur heilbrigðiskerfisins byggir á arðsemiskröfu en ekki þjónustuþörf. Ranghugmyndin um ofurlækna á einkastofum sem koma inn og eyða biðlistum er þvæla. Það er mannanna verk að svelta hið opinbera kerfi ár eftir ár til þess að búa til glansmynd einkareksturs sem einhverrar lausnar. Kerfið verður tvöfalt, það er misnotað og kostnaðurinn fellur á endanum bæði à sjúklinga og ríkið.“
Jódís segist hafa langa reynslu af heilbrigðiskerfinu, sem barn hafi hún verið mikið á sjúkrahúsi, hún á langveikan son, hefur fylgt sínum nánustu síðasta spölinn gegnum krabbameinsmeðferð ofl ofl.
„Á þeim rúmu 40 árum sem ég hef verið notandi eða aðstandandi í heilbrigðiskerfinu hefur þjónustu og mennsku hrakað. Það er ekki fólki á flótta að kenna. Það er ekki starfsfólki spítalanna að kenna. Það er meðvitaðri ákvörðun stjórnvalda hverju sinni að kenna.
Ekki virðist það vera hægri eða vinstri pólitík sem ræður, því à þessum áratugum höfum við haft alls konar ríkisstjórnir. Óháð flokkum, óháð hagvexti, óháð mannúð virðist það vera samþykkt að hinu opinbera heilbrigðiskerfi megi einfaldlega blæða út. Það er bara engin að græða á því að ríkið veiti sjúkum þjónustu. Þurfum við ekki eitthvað að skoða þetta?“
