„Dómsmálaráðherra boðar „stríð gegn skipulagðri brotastarfsemi.“ Þetta er óneitanlega óvenjulegt myndmál í íslensku samhengi en væntanlega hugsað til að stimpla herrann inn sem nagla að bandarískri fyrirmynd; hetju í stríði gegn stórhættulegum óvini. En það er enginn hetjuljómi yfir stríði. Þau einkennast öðru fremur af stórkostlegri sóun á almannafé, hryllilegri fórn á mannslífum og afnámi borgaralegra réttinda. Það er ljóst að stríð dómsmálaráðherra verður eins.“
Svona hefst pistill sem Atli Bollason, listamaður og áhugamaður um nýja vímuefnastefnu, skrifar á Vísi í dag. Atli segir að skipulögð glæpastarfsemi sé grundvölluð á tvennu, annars vegar framboði og eftirspurn á markaði eftir vöru X og hins vegar banni stjórnvalda við vöru X. „Svo lengi sem bæði skilyrðin eru til staðar mun skipulögð glæpastarfsemi blómstra,“ segir hann og bendir á að vara X geti verið ýmis konar. „Vinnuafl selt mansali, líkamar gerðir út í kynferðislegum tilgangi, vopn – en langlangvinsælasta varan er vímuefni.“
Atli segir að erfitt sé að leggja mat á veltu sölu vímuefna þar sem glæpahópar skili engum ársreikningum og borga ekki skatt en honum finnst ekki ólíklegt að um eða yfir 90% af heildarveltu skipulagðra glæpahópa á Íslandi sé fengin með innflutningi, dreifingu og sölu ólöglegra vímuefna. „Stærð þessa markaðar hérlendis er allavega tugir milljarða króna á ári,“ segir hann.
Þá fer Atli yfir það hvernig stríðið gegn vímuefnum var hafið af Richard Nixon, fyrrverandi forseta Bandaríkjanna, og hversu illa það hefur gengið að há það stríð um allan heim. „Fórnarkostnaður þessa stríðs, í Bandaríkjunum einum, telur um eina trilljón dollara, tugþúsundir mannslífa og fangelsisvist nokkurra milljóna, langmest minnihlutahópa og fátækra. Árangurinn af þessu stríði, sem hefur nú staðið yfir í fimmtíu ár, er ekki meiri en svo að vímuefnaneysla hefur aldrei verið meiri og glæpahóparnir, sem selja efnin, hafa aldrei haft meira á milli handanna,“ segir hann.
„En nú, reynir dómsmálaráðherra að telja okkur trú um, þegar íslenska lögreglan er komin í málið, hlýtur dæmið að ganga upp.“
Atli segir að það þurfi „ekkert sérstakt gáfnaljós“ til að sjá að mun áhrifaríkara sé að ráðast frekar á bannið við vímuefnum, láta ríkið eða sérstakar verslanir sjá um sölu á þeim frekar en glæpahópa. „Þegar 90% af tekjunum gufa upp er rekstrargrundvöllur glæpahópana brostinn,“ segir hann.
„Með öðrum orðum: Það má losna við skipulagða glæpahópa með pennastriki. Það þarf ekki að blása í neina stríðslúðra. Það þarf ekki að ausa peningum í vopnvæðingu lögreglunnar eða setja lög sem leyfa njósnir á almennum borgurum. Reynslan hefur fyrir löngu sýnt okkur að það virkar ekki.“
Einnig furðar Atli sig á því að dómsmálaráðherra flokks sem vill láta kenna sig við frelsi einstaklingsins og viðskiptafrelsi vilji leyfa sum vímuefni en banna önnur. „Kreddan, í tilfelli dómsmálaráðherra, er sú að eðlismunur sé á vímugjöfum og það verði því, með öllum tiltækum ráðum, að koma í veg fyrir að fullorðið fólk lyfti sér upp með þeim hætti sem það kýs helst. Þetta stenst enga skoðun,“ segir hann.
„Ýmis ólögleg vímuefni, þar á meðal maríjúana, LSD, amfetamín, MDMA, ketamín og ofskynjunarsveppir, eru samkvæmt fjölmörgum ritrýndum rannsóknum talin valda notendum minni skaða en löglegu vímugjafarnir áfengi og níkótín auk þess sem þau eru minna ávanabindandi. Hér er því ekki um annað að ræða en yfirgengilega stjórnsemi, og það af hálfu stjórnmálaafls sem vill láta kenna sig við frelsi einstaklingsins og viðskiptafrelsi.
Skipulagðir glæpahópar starfa í skjóli stjórnvalda. Það er svo einfalt. Með umvöndunarsemi sinni hafa þau búið þeim hagfellt rekstrarumhverfi. Okkur sortnar fyrir augum og blóðið seytlar niður kinnarnar. Hversu lengi til viðbótar munum við berja höfðinu við steininn?“
