Eru það mannréttindi eða forréttindi að koma fram í sjónvarpi eða starfa sem tónlistarmaður? Þetta greinir þau Eddu Falak áhrifavaldi og Hauki Erni Birgissyni, forseta Golfsambandsins, á um. Edda, sem hefur verið atkvæðamikil í baráttu gegn kynferðisofbeldi að undanförnu, sagði í viðtali við Kastljós fyrir skömmu að það væri ekki útskúfun þó að einstaklingar sem brytu gegn öðrum störfuðu ekki áfram á opinberum vettvangi, gerendur gætu fundið sér önnur störf þar sem þeir stuðuðu þolendur sína ekki.

Meðal þess sem bar á góma í viðtalinu voru nýlegar ásakanir gegn tónlistarmanninum Bob Dylan sem er sakaður um að hafa brotið gegn 12 ára barni fyrir 56 árum síðan. Aðspurð hvort til dæmis ætti að hætta að leika tónlist Bob Dylan á útvarpsstöðvum svaraði Edda því til að það væru ekki mannréttindi að vera tónlistarmaður eða koma fram í sjónvarpi heldur forréttindi. Hún sagðist telja eðlilegt að sá sem hefði brotið gegn öðrum stigi út úr sviðsljósinu og tæki sér tíma til að vinna í sínum málum.

Haukur gagnrýnir þetta viðhorf í Bakþönkum Fréttablaðsins í dag. Hann bendir meðal annars á að slaufun þekktra listamanna bitni á fleiri en þeim, hann segir einnig að hér séu ekki forréttindi í húfi heldur grundvallarmannréttindi:

„Ef horft er fram hjá misskilningi áhrifavaldsins á mannréttindahugtakinu (það eru nefnilega mannréttindi að fá að starfa við það sem maður vill) og því mikilvæga sjónarmiði að einstaklingur getur ekki talist sekur við það eitt að bornar séu á hann sakir, þá eru fleiri hliðar á málinu. Mikilvægt er að þolendum ofbeldis sé veittur stuðningur en útskúfun meintra gerenda snertir fleiri en þá eina. Í fjölda tilvika eiga tugir einstaklinga stóran þátt í sköpun listaverka. Hinn brotlegi listamaður á sjaldnast einn heiðurinn. Hljómsveitarmeðlimir, textahöfundar, listflytjendur, leikstjórar, hljóðfæraleikarar og aðrir rétthafar listaverka hafa allir hagsmuni af því að tónverk verði flutt og kvikmyndir áfram sýndar. Þetta fólk hefur ekkert sér til saka unnið. Óskarsverðlaunahafinn Hildur Guðnadóttir á, svo dæmi sé tekið, ekki að þurfa að þola það að kvikmyndin um Jókerinn verði afmáð úr kvikmyndasögunni vegna þess eins að aðalleikari myndarinnar braut af sér.“

Haukur segir að sá „slaufunarkúltúr“ sem ný ryðji sér til rúms sé ekki rétta leiðin:

„Tilfinningaríkar samfélagsumræður kalla á yfirvegaðar aðgerðir og hinn sívaxandi slaufunarkúltúr er ólíklega rétta leiðin áfram.“