Hæstiréttur hefur vísað aftur til Landsréttar sérstæðu kynferðisbrotamáli. Sakborningur í málinu er kona sem upphaflega var sakfelld í Héraðsdómi Vestfjarða fyrir hlutdeild í nauðgun og dæmd í tveggja ára fangelsi auk greiðslu miskabóta. Konan var ákærð fyrir að hafa horft á kærasta sinn hafa samfarir við þroskahamlaða stúlku, sem auk þess var undir 18 ára aldri.
Hinn meinti nauðgari lést áður en meðferð í máli hans lauk fyrir dómstólum. Var þá kærastan ákærð og sakfelld fyrir hlutdeild í nauðgun. Hún og þroskahamlaða stúlkan höfðu munnmök saman við manninn eftir uppástungu hinnar ákærðu. Síðan hafði maðurinn samræði við stúlkuna en konan lá við hliðina á þeim í rúminu og horfði á.
Er móðir stúlkunnar komst að því hvað hafði gerst kærði hún málið til lögreglu. Í bréfi barnaverndar sem lagt var fram í héraðsdómi er á það bent að brotaþoli sé þroskahömluð og eigi erfitt með að átta sig á því hvenær verið sé að blekkja hana og tæla. Skilningur hennar á því sem sagt sé við hana sé mjög slakur og því geti hún fundið sig í aðstæðum sem hún ráði ekki við og geti þá ekki spornað við fótum, sett mörk eða farið úr aðstæðum.
Landsréttur taldi að framganga konunnar, að horfa á og aðhafast ekki, jafngilti ekki hlutdeild. Taldi Landsréttur einnig að hinn látni meinti kynferðisbrotamaður hefði haft allt frumkvæði að komu stúlkunnar inn á heimilið þar sem atburðurinn átti sér stað. Var konan sýknuð fyrir Landsrétti. Ákæruvaldið áfrýjaði málinu til Hæstaréttar.
Hæstiréttur taldi Landsrétt ekki hafa tekið rökstudda afstöðu til allra ákæruliða. Í dómnum segir: „Verður úrlausn hins áfrýjaða dóms skilin svo að sönnuð háttsemi ákærðu hafi ekki nægt til sakfellingar hennar, óháð mati á atferli Y gagnvart brotaþola. Á hinn bóginn lét dómurinn hjá líða að taka rökstudda afstöðu til þess ákæruatriðis er laut að því hvort telja yrði að ákærða hefði veitt atbeina sinn að ætluðu nauðgunarbroti Y með því að liggja við hlið hans og brotaþola meðan á kynferðismökum stóð, þannig að félli undir verknaðarlýsingu 194. gr., sbr. 1. mgr. 22. gr. almennra hegningarlaga. Í því sambandi var heldur ekki tekin afstaða til þess hvort ákærða vissi um þroskaskerðingu brotaþola, og eftir atvikum til þýðingar þeirrar skerðingar við mat á aðstæðum, eða um tilefni þess að brotaþola var boðið á heimili hennar og Y.“
Hæstiréttur hefur vísað málinu aftur til Landsréttar sem þarf að taka það fyrir að nýju og kveða upp nýjan dóm.
