„Hvers vegna þurfa hlutirnir að vera svona flóknir? Getum við ekki bara verið karlar eða konur?“ Þessa spurningu hef ég ítrekað heyrt í ýmsum útgáfum síðan umræðan um misjafna kynupplifun fólks fór að aukast. Ég er ekki að tala um kynhneigð, hverjum fólk kýs að lifa kynlífi með – heldur kynupplifun, af hvaða kyni fólk upplifir sig óháð líkamlegum kyneinkennum – og hvernig það kýs að tjá það kyn í félagslegu samhengi.
Í augum margra er þessi þróun einhvers konar ógnun við veruleikann. Við erum jú vön samfélagsgerð sem gerir ráð fyrir tveimur kynjum – karl- og kvenkyni – og hér um bil allur okkar veruleiki hverfist um þá tvíhyggju. En tímarnir breytast, og ég hef stundum bent á að það er ekki ýkja langt síðan vísindafólk var handvisst um að smæstu einingar alheimsins væru rafeindir, róteindir og nifteindir – einingar atómsins. Svo komu kvarkar til sögunnar og við höfum lært að lifa við þá breyttu heimsmynd nokkurn veginn sársaukalaust!
Í Rauða sófanum í kvöld verða þessi mál rædd, en gestur minn er Alda Villiljós, sem upplifir sig hvorki sem konu né karl. Hán hefur verið áberandi í umræðunni um málefni trans fólks og kyn – kannski mætti kalla hán kynuslaaktívista!
Ekki missa af sófanum í kvöld, kl. 21.30 á ÍNN.
