Ég hef fjallað um það áður, að Íslendingum hefur gengið vel að komast út úr hruninu (sjá t.d. hér).
Hrunið var eitt það stærsta í alþjóðlegu fjármálakreppunni sem hófst á árinu 2008 en afleiðingarnar urðu ekki þær verstu.
Ég vinn nú að alþjóðlegu rannsóknarverkefni um það hvernig fjármálakreppan hafði áhrif á lífskjör 30 Evrópuþjóða, hvernig velferðarkerfin milduðu áhrif kreppunnar og hvernig viðbrögð stjórnvalda skiptu máli – til góðs eða ills.
Með mér eru 10 þekktir rannsóknarmenn á sviðinu, 2 innlendir og 8 erlendir. Við munum gefa út bók um verkefnið síðar á árinu, hjá Oxford University Press.
Þetta verður allt kynnt síðar. En í íslenska umhverfinu virðist ríkja heilmikið góðæri um þessar mundir.
Ár kreppu og doða eru að baki. Byggingakranar teygja sig til himins í öllum hverfum höfuðborgarsvæðisins, laun hafa hækkað og atvinnuleysi er orðið með minnsta móti á ný.
Innflutningur erlends vinnuafls hefur aldrei verið meiri en á síðasta ári. Meiri en árið 2007 – pælið í því!
Þessu fylgir einnig hækkun húsnæðisverðs og húsaleigu (sjá hér) og það er á því sviði sem helst skyggir á, einkum eins og það snýr að yngra fólki og þeim sem hafa lægri tekjur.
Vonandi tekst að haga málum þannig á uppsveiflunni næstu misserin að allir njóti kjarabata á svipaðan hátt. Það tryggir félagslegan stöðugleika til framtíðar og gott samfélag í landinu.
Góðærið fyrir hrun var fyrst og fremst góðæri þeirra sem best voru staddir fyrir.
