Með hækkandi aldri fækkar tækifærunum og valkostir lífsins verða takmarkaðir. Ég hef tekið þá afstöðu að velja og hafna og útiloka enda búinn að gera svo ótal margt sem engin ástæða er til að endurtaka. Það gefur mér aftur tíma til aðhafast eitthvað skemmtilegt sem mig langar.

Ég er búinn að fara í Ikea og þarf aldrei framar að vafra stefnulaust um endalaus sýningarherbergi og tilgerðarlegar eftirlíkingar af híbýlum fólks. Ég er búinn að tjalda og þarf ekki að læra á nútímatjöld með uppblásanlegri grind. Ég er búinn að fara á skíði. Ég renndi mér eina bunu í skólaferð Lauganesskóla árið 1958 og langaði ekki aftur. Ég er líka búinn að fara í golf. Sló golfkúlu í Hollandi árið 1989 og sá engan tilgang með þessari tilgangslausu íþrótt. Ég er búinn að lesa mína síðustu bók um ofurhetjuna Jack Reacher. Hann verður leiðinlegri með hverju nýju ævintýri. Ég er búinn með Kostkó. Það var gaman að fara þangað á sumrin  til að skoða jólaskreytingar en núna er það bara hallærislegt. Ég er líka búinn að fara í strætó enda get ég ekki lært á þessi nýtísku öpp sem nauðsynleg eru. Ég er búinn að lesa nógu margar lýsingar á lífi Íslendinga á Kanarí og Tene til að þurfa aldrei að fara þangað. Ég vann einu sinni sem læknir á Þjóðhátíð í Eyjum svo að ekki þarf að endurtaka þá lífsreynslu. Ég er búinn að lesa nógu margar ævisögur Bubba Morthens.

Það gerir lífið mun einfaldara að taka ákvarðanir sem þessar. Þegar einhver spyr hvort maður ætli að gera eitthvað ákveðið er hægt að svara: „Nei, ég er búinn að því.“