Svarthöfði getur vart á sér heilum tekið á þessum síðustu og verstu. Ekki er nóg með að veðrið leiki hann sem og aðra íbúa suðvesturhornsins grátt í orðsins fyllstu merkingu heldur er nú ljóst orðið að starfsöryggi bankamanna er verulega ábótavant.
Þvílík ósekja að láta hana Birnu Einars fjúka fyrir það eitt að einhverjir starfsmenn bankans hennar lugu Fjármálaeftirlitið fullt og gaukuðu að sér og sínum bestu vinum nokkrum molum af allsnægtaborði ríkisins! Annað eins hefur nú gerst án þess að allt fari á annan endann. Og vingulshátturinn í honum Finni Árnasyni að geta ekki staðið með sinni manneskju! Veifiskatar er eina orðið sem Svarthöfða kemur í hug þegar honum verður hugsað til hinnar dáðlitlu stjórnar bankans!
Nú fjúka þeir eins og fis í hvirfilbyl blessaðir bankamennirnir sem hafa skilað Íslandsbanka tugum milljarða í gróða á síðustu árum og byggt upp óbilandi samkeppnisforskot bankans á grunni lágra vaxta, heiðarleika og sanngirni gagnvart almenningi. Og fyrir hvað? Tittlingaskít og ekkert annað. Fólk verður nú að hafa fyrir salti í grautinn og geta séð um vini sína. Varla ætlast neinn til að vesalings bankamennirnir lifi af strípuðum launum sínum, eða hvað?
Svarthöfða er það þó huggun harmi gegn að Birna blessunin skuli hafa fengið almennilegan starfslokasamning. Stjórn bankans má nú eiga það að hafa gert vel við hana að því leytinu. Vitaskuld er það rétt hjá Finni stjórnarformanni að innihald samningsins kemur engum við. Hvað eiga eigendur bankans með að heimta upplýsingar um starfslokagreiðslur til Birnu? Eigendurnir eru nú einu sinni aðallega ríkið og lífeyrissjóðirnir! Svarthöfði treystir því að aðrir sem nú eru flæmdir frá æru og störfum fái góðar greiðslur frá bankanum í formi feitra starfslokasamninga. Varla á að setja þetta fólk út á guð og gaddinn!
Svarthöfða er líka mikill léttir að því að ekki skuli öll reynslan og þekkingin sem byggst hefur upp hjá þessum frábæra banka í stjórnartíð Birnu glatast út í buskann í einu vetfangi. Þrátt fyrir vingulsháttinn að hafa látið Birnu fara stóð stjórnin þó í lappirnar og réð hennar nánasta samstarfsmann og staðgengil sem eftirmann. Þannig hefur Finnur og stjórnin tryggt að ekkert breytist hjá Íslandsbanka þrátt fyrir bankastjóraskiptin. Þá verður ekki betur séð en að önnur þau sem stíga inn í stað þeirra sem stíga til hliðar séu innvígð og innmúruð í Birnuliðið. Svarthöfði andar léttar.
En hvar endar þetta? Ef við ætlum að fara að láta stjórnendur fyrirtækja taka pokann sinn hvenær sem eitthvað fer aðeins úrskeiðis í rekstri þeirra, svo sem að lög og reglur séu brotin, verðum við sem samfélag að borga þessu fólki almennileg laun! Birna Einars gerði sér að góðu fimm milljónir á mánuði í fyrra. Árið áður fékk hún 11 milljónir ofan á föst laun fyrir að undirbúa útboð á hlut ríkisins í bankanum. Minna mátti það nú eiginlega ekki vera!
Svarthöfði sér í hendi sér að stjórn bankans hlýtur að hafa samið um ríflega launahækkun til Jóns Guðna Ómarssonar, sem stígur nú inn í fordæmalaust starfsóöryggi. Varla dugar að borga honum minna en 10 milljónir á mánuði. Hann er ekki öfundsverður, blessaður maðurinn.
Já, hvar endar þetta? Á næst að fara að draga stjórnmálamenn til ábyrgðar? Á kannski að láta fjármálaráðherra sæta ábyrgð vegna þess að pabbi hans er gráðugur? Hvers á Bjarni Ben að gjalda? Svarthöfði hristir hausinn.
