Samkvæmt fjárlögum ársins 2013 voru framlög ríkisins til heilbrigðismála þá rúmlega 137 milljarðar eða ríflega 400 þúsund krónur á hvert mannsbarn. Samkvæmt núgildandi framlögum eru þau tæplega 343 milljarðar eða rúmlega 880 þúsund á hvern landsmann. Hafa þau hækkað nokkuð umfram verðlag. Samkvæmt verðlagi eru framlögin frá 2013 um 200 milljarðar og um 600 þúsund krónur á hvern landsmann.

Á þetta bendir Kristinn Karl Brynjarsson, formaður verkalýðsráðs Sjálfstæðisflokksins, í aðsendri grein á Vísir.is. Karl segir að ríkisstjórnir síðustu tíu ára hafi alls ekki fjársvelt heilbrigðiskerfið líkt og stjórnaandstaðan básúni sífellt. „Öðru nær þá hafa fjárframlögin stóraukist, bæði samkvæmt verðlagi og í takti við fólksfjölgun. Það breytir því ekki, að eflaust má gera betur. Það á reyndar alltaf við í jafn mikilvægum málaflokki og heilbrigðismál eru. En er það bara á fjármögnunarhliðinni sem gera má betur?“

Hann bendir á að formanni Samfylkingarinnar, Kristrúnu Frostadóttur, sé mikið í mun að fullfjármagnna heilbrigðiskerfið en Karl spyr hvort heilbrigðiskerfið hafi einhvern verðmiða:

„Eða er „fullfjármögnun heilbrigðiskerfisins” enn einn frasinn sem reyndar lætur ekki svo illa í eyrum, en samt álíka marklaus og margir aðrir frasar er úr þeirri átt koma.“

Karl veltir upp möguleikum til að nýta fjármagn til heilbrigðismála betur:

„Hvernig getum við fullnýtt annars ágætlega fjármagnað heilbrigðiskerfi? Heilbrigðiskerfið er nefnilega allt annað og miklu meira en það sem ríkið starfrækir. Ágætis byrjun í átt að fullnýtingu heilbrigðiskerfisins væri að ljúka samningum við sjálfstætt starfandi lækna. Síðan mætti fara í vinnu við að skilgreina enn frekar hlutverk Landspítalans háskólasjúkrahúss. Hvort að ekki væri hægt að draga úr nánast ómannlegu álagi á starfsemi spítalans með því að draga verulega úr umfangi valkvæðra aðgerða sem framkvæmdar eru á spítalanum með því að semja við einkareknar læknastofur um framkvæmd þeirra. Slíkt myndi draga verulega úr álagi á spítalann og jafnvel í einhverjum tilfellum kosta minna fjármagn, líkt og nýlegt útboð á liðaskiptiaðgerðum ber glöggt vitni.“

Karl segir að lausnirnar eigi hvorki né megi alltaf vera aukið fjármagn. Lausnin verði ætíð að vera að nýta betur það sem til er:

„Hvort sem hann sé á sviði heilbrigðismála eða í öðrum tengdum og samhangandi geirum.“