Jón Baldvin Hannibalsson fer mikinn í aðsendri grein í Fréttablaðinu í morgun. Tilefni greinarinnar er viðtal Ingunnar Láru Kristjánsdóttur blaðamanns við þær Rögnu Björg Björnsdóttur, Sigurbjörgu Jónsdóttur og Elísabetu Sif Helgadóttur. Viðtalið birtist í helgarblaði Fréttablaðsins síðastliðna helgi.
Í viðtalinu stíga konurnar fram og lýsa kynferðislegu ofbeldi og áreitni sem þær urðu fyrir af hendi Jóns Baldvins. Ásakanirnar eru í sjálfu sér ekki nýjar, en í viðtalinu komu þær fram undir nafni í fyrsta sinn.
Jón Baldvin svarar þessum ásökunum í blaði dagsins og segir þær, eins og áður, upplognar. Þá finnur hann ýmislegt að vinnubrögðum blaðamannsins. Segir Jón blaðamanninn ekki hafa gefið svörum sínum nægilega góð skil í greininni. Þess má geta að Jón Baldvin hefur komið fram í fjölmörgum blaðaviðtölum, rekur eigin bloggsíðu, hefur komið fram í sjónvarpsviðtölum á Hringbraut og í fær, í krafti stöðu sinnar sem fyrrverandi ráðherra, formaður stjórnmálaflokks og sendiherra, aðsendar greinar sínar iðulega birtar í dagblöðum landsins. Þennan vettvang hefur hann ítrekað notað til þess að verja sig fyrir ásökunum um að hafa beitt fjölmargar konur kynferðislegu ofbeldi.
Jón Baldvin skrifar:
Blaðamaður beindi nokkrum fyrirspurnum til mín um efnið, sem var óhróður um mína persónu, og krafðist svara í tímapressu. Hún fékk svör svo til samstundis, enda hafa þau legið fyrir lengi, aðgengileg fyrir áhugasama. En þótt blaðamaður hafi beðið um og fengið svör, stakk hún efni þeirra undir stól og lét nægja að vísa til þess, hvar þau mætti finna. Vegna þessara vítaverðu vinnubragða beini ég þeirri sjálfsögðu kröfu til ritstjóra Fréttablaðsins, Jóns Þórissonar, að hann birti svörin í næsta tölublaði Fréttablaðsins. Af tillitssemi við ritstjóra fylgja svörin hér með, í styttri útgáfu.
Jón birtir svo svar sitt til blaðamanns í heild sinni. Þar segir hann sögunum ætlað að ræna hann og konu sína, Bryndísi Schram, mannorði sínu og útskúfa þau úr íslensku samfélagi. Ásakanirnar um kynferðisofbeldi, sem Jón kallar „sögurnar,“ eru uppspuni eða fá ekki staðist, segir hann.
Jón heldur þá fast í sögu sína að hann hafi ekki stigið fæti inn í Ráðherrabústaðinn við Tjarnargötu árið 1996. „Ég er sagður sauðdrukkinn og síðbúinn veislugestur. Undir lokin er ég sagður hafa kallað yfir salinn: „Mig mig vantar kvenmann“. Þegar ekki var orðið við þessum óskum, á ég að hafa ruðst fram í eldhús og áreitt þar unga stúlku undir lögaldri. Yfirmaður staðarins á að lokum að hafa skorist í leikinn og vísað mér á dyr,“ skrifar Jón.
Jón vísar þarna til viðtalsins en hann er sagður hafa verið staðinn að verki við að brjóta 18 þúsund krónu koníaksglös áður en hann galaði: „Mig vantar kvenmann!“ rétt eins og Jón lýsir sjálfur. Undir þessa frásögn tekur stúlkan sem þá var undir lögaldri, undir nafni.
Jón víkur þá að öðrum ásökunum í hans garð og, aftur, eru þær allar uppspuni frá rótum. Öllu alvarlegra, segir Jón, er að falskar ásakanir í hans garð grafa undan trúverðugleika ásakana um „raunverulegt kynferðisofbeldi.“ Tiltekur Jón Baldvin sérstaklega nauðganir, heimilisofbeldi og kúgun á vinnustöðum, sem „raunverulegt kynferðisofbeldi.“
Pistli sínum lýkur Jón svo á varnaðarorðum til Íslendinga:
Er svo komið málum í okkar þjóðfélagi, að við stöndum uppi varnarlaus frammi fyrir skipulagðri aðför að æru og heiðri, af hálfu fólks, sem af ýmsum ástæðum er heltekið af hatri og hefndarhug? Mínu mannorði í þetta sinn, þínu kannski á morgun.
Ætlum við virkilega að láta þetta yfir okkur ganga? Eða lifir enn vonin – þótt á veiku skari sé – um að leita megi réttlætis frammi fyrir óháðum dómstólum?
