Hún er einkennilega skæð hálkan sem hefur verið undanfarna daga. Kemur og fer svo maður tekur varla eftir því. Maður kemur heldur ekki alltaf auga á hana. Ég fór út í göngutúr á fimmtudagskvöldið og þá var fljúgandi hálka. Svo var eins og hlýnaði aðeins og hálkan hvarf að mestu um sinn. Það var næstum hálkulaust þegar ég kom heim rúmum klukkutíma síðar.

En þetta er flughálka, gler, líkt og hjúpur sem leggst yfir allt. Bílastæðið hjá mér sem er lagt möl var líka flughált. Maður heyrir af fólki sem hefur brotið bein, tognað eða slitið liðbönd. Og kannski gæti maður þusað yfir því að því er líkast að borgaryfirvöld hugsi meira um bílstjóra en gangandi vegfarendur (það er reyndar ekki nýtt) – manni sýnist að götur séu saltaðar og sandaðar meðan slíkt gerist miklu síðar á gangstéttum.

Veðrið hefur samt verið indælt. Stillur og hiti kringum frostmark. Í svona tíðarfari er ágætt að búa í Miðborginni. Hér eru nefnilega víða hitaðar gangstéttir og maður getur gengið Laugaveginn og Austurstrætið og hluta af Hverfisgötunni alveg hálkufrítt, þótt í hliðargötunum sé hrikalega hált.

Nú á að vera hlýtt næstu dagana. Ætti að vera nokkuð hálkulaust fram á fimmtudag. En svo er að muna göngulagið sem hentar í hálku. Í raun ber maður sig að eins og mörgæs. Tekur stutt skref. Með hendur aðeins út í loftið til að halda betur jafnvægi. Halla sér fram, svo maður detti þá framfyrir sig þegar fallið kemur fremur en sé líkt og fótunum sé kippt undan manni.